Несіпбек Айтұлы поэзиясындағы автор тұлғасы

Бәйтерек
Түбіне
тіршіліктің тағдыр ие,

Тәңірдің
ғұзырында бар дүние.
Қызыл тіл қара
тасты балқытады,
Келгенде қыл қобыздай
зар күйіне.
Сүрінбес, су
төгілмес тілім жорға,
Атасы ақпа
жырдың, пірім, қолда!
Шақырып аруағыңды, атыңды атап,
Өзіңе сыйынбаған
күнім бар ма!?
Өлеңнің ақтангері арғы бабам,
Басынан ешкім
асып қарғымаған.
Түсімде
Тәуелсіздік Падишасы,
Ақ қағаз, алтын қалам берді маған!
Сенемін асыл
сөздің тозбасына,
Жетеді ез бақытым
өз басыма.
Күбірлеп құлағыма жеті түнде,
Қоймады осы
жырды жазбасыма!..
Қолыңда жүйрік
қалам жарқылдаса,
Сөзіңді арманың не ел тыңдаса!
Кеудемде көз бар
шығар қайнап жатқан,
Тамшысы
тандайымның сарқылмаса!...
ІІ
Жаныма жақындасаң
мұңдасыңмын,
Келмейді енді
ешкімнен сыр жасырғым.
He пайда
дүниенің кеңдігінен,
Болмаса
бостандығы бір басыңның.
Шүкірлік
жарылқаған Аллаға мың,
Маңдайы жарқырады
кең даланың.
Тәуелсіз атқан
таң мен шыққан күннің
Керемет
құдіретіне таң қаламын.
Айығып ой тұманнан,
сана бұлттан,
Жазылды ескі
жара жан ауыртқан.
Азаттық аясында қандай
бақыт,
Тәуелсіз тыныс
алып, ауа жұтқан.
Тарихты қазып қайтем
сан айтылған,
Ақ сарай талай қирап, талай тұрған.
Түгендеп алар
өзі керек қылса,
Асықпай артық-кемін
санайтын жан.
Халқымның сан ғасырлық ғұмыры да,
Уақыттың жүк
болмапты жұмырына.
Армысың,
Азаттығым, қыран қанат,
Қалықтап қайта қонған
тұғырына.
Қаймықпай тас қамалдан,
мұз бөгеттен,
Жарқ етіп түскендейсің бізге көктен.
Жолында жорық
салып бабаларым,
Арыстар аласұрып
іздеп өткен. Осы өлең керемет ұнайды