Бауыржан Момышұлының бір қақпайлары

Уа, жалған, сен бе жалған, мен бе жалған
Жалғандық затымызда қайдан қалған?
Серкедей таяқ жеген серттен қайтып,
Өзіме өзім нанбай көңілім қалған.

19.01.1947 ж.

Ғалымнан надан артпас ұққанменен,
Тағдыр көрмей қоймайды бұққанменен.
Бұрынғы қалпымнан аса алмаспын,
Кейбіреуден ерте өрлеу шыққанменен.

28.01.1941 ж.

«Қадірін білмеппіз ғой тірі кезде»
Деп жылар сорлы қазақ мен өлгенде.
Ұрпақ атар сексен мен жүздігімді,
Тарихтың түпкіріне сөз келгенде.

6.12.1947 ж.

Сарнатқан қыл қобызды Қорқыт бабам,
Жаһаннан бір тиянақ таба алмағын.
Түкіріп жүзі қара сұм өмірге,
Тайсалмай суық көрсе өзі – ақ барған.

Наглядевшись по сторонам и назад,
Мой прадед Коркут – музыкант,
Наплевав в лицо этому миру,
Без сожеления сошел в могилу.

1959 ж.

Ей, подлый мир, писак наемных!
Архивные крысы, обожравшиеся буквами книг,
Вас, лицемерных попугаев, ненавижу,
Я солдат, на бой Вас зову.

Жоқшылық ер жігітке намыс емес.
Жоқ болсаң өз туғанын таныс емес.
Суық үй, дәмсіз тамақ, салақ қатын –
Үшеуі кедейліктен алыс емес.

Барлығы әйел заттың үйші емес,
Сарнатқан домбыраны күйші емес.
Тырбыңдап аяқ – қолын сілтегенмен
Барлығы жорғалардың биші емес.

Алдымен ән салуға ақыл керек,
Ырғақтың мағынасына болар тірек.
Ой бар ма, жүрек бар ма, лебіз бар ма?
Көрермен, тыңдарманға солар керек.

1958 ж.