Көбелектер, көбелектер!

Көбелектер, 
Көбелектер... ғаламат!
Қанатыңа жыр жазайын қалам ап.
Табиғаттың бар киесін ұқпаған
Пенделерді табалап,
Ақиқатын бір Алланың бағалап. 
Көктем сеуіп аулама, 
Жүріңдерші гүлдерімді жағалап, 
Бау-бақшамды паналап.

Көбелектер, 
Көбелектер... ғажап-ты!
Ұшқандарың көкіректі қанатты,
Сұлулығың тауысқандай тағатты
Ұшар болсам, қара жерге хош дер ем,
Әттең, әттең!..
Бұрымды ғып жаратты.
Тәңір неткен хақ еді, 
Маған бермей, саған берген қанатты!