Дін мен ғылымның арақатынасы

Дін мен ғылымның арақатынасы

Дін мен ғылым арасындағы қарым-қатынас тарихы Еуропада XVII-XVIII ғасырларда, жаратылыстану ғылымдарының дамуымен христиан дінінің (немесе орта ғасырларда үстемдік еткен дүниетанымның философиялық-теологиялық түрі) және дүниетанымның жаңа, «объективті» немесе ғылыми түрін қалыптастырған ғылымның қарама-қайшылығы күшейген кезде басталады. Рим-католик шіркеуі, сондай-ақ протестанттық шіркеулер мен қауымдар Қасиетті Жазуларға күмән келтіретін ғалымдарды еретиктер ретінде қудалады. Сонымен, 1553 жылы испандық натуралист және дәрігер Мигель Серветті (бұрын католиктік инквизиция өлім жазасына кескен) Женевада кальвинист протестанттар өртеп жіберді. 1600 жылы Джордано Бруно Коперник ілімін насихаттағаны үшін инквизиция тарапынан айыпталып, өртеніп кетті. 1616 жылы Ватикан гелиоцентрлік жүйені 1632 жылы Галилео Галилейге қарсы инквизиция процесі байланыстырылған дінбұзарлық ретінде ресми түрде мойындады. 1559 жылдан 1948 жылға дейін «тыйым салынған кітаптар индексі» жарық көрді, оған католиктік емес (негізінен протестанттық) діни әдебиеттермен қатар католик шіркеуіне адал оқуға тыйым салынған көрнекті философтар мен ғалымдардың (соның ішінде католиктердің) еңбектері кірді.

Екінші жағынан, зайырлы ғылым мен мәдениетте дінді соқыр сенім деп түсіну кең етек жайды; рационализм ақыл-ой қабілеттеріне шексіз, «соқыр» сенім ретінде қалыптасады; және 19 ғасырда - позитивизм, ол позитивті ғылымдарға дін мен философиядан даусыз артықшылығын көрсетеді. Нәтижесінде зайырлы мәдениеттің таралуы, діннің «жеке бизнеске» айналуы ғана емес, сонымен бірге католик шіркеуінің нақты жойылуына шақыру болды – «біз сұмырайларды жоямыз!» (Вольтер) және дінді «халықтың апиыны» ретінде жоюға тырысу (Маркс). Сонымен бірге, ғылыми даму тәжірибесі, ғылыми төңкерістер сөзсіз дәлелдерге негізделуі керек ғылыми білім көбінесе қате болып табылатындығын және қайта қарауды қажет ететіндігін дәлелдеуі мүмкін, кез келген жағдайда, әрқашан абсолютті емес, салыстырмалы сипатқа ие.

Батыс дәстүріне сәйкес (синкретизм Шығыс мәдениеттеріне тән) ғылым адамзаттың игілігі үшін бар нақты және эмпирикалық тұрғыдан тексерілген білім ретінде дінге қарама-қайшы келеді, оның постулаттарын сенім арқылы қабылдау керек. Сонымен қатар, ғылыми дәстүр әлемді танудың басқа тәсілдерімен байланысты қоспағанда, бөлек қарастырылады. Кәдімгі көзқараста бұрынғы философтар мен ғалымдар шындықтың иррационалды діни жағымен күресушілер ретінде көрінеді. Алайда, мұндай түсініктен, яғни өткенді қазіргі заман тұрғысынан қарастырудан аулақ болу керек.

Еуропалық мәдениетте ғылымның міндеті Галилейдің «өлшеуге болатынның бәрі өлше, өлшеу мүмкін емес нәрсе болса – өлшемді қыл» деген ұраны ретінде анықталды. Дегенмен, адам өмірі тек саналы жағымен шектелмейді. Көптеген білім мен нанымдарды адам иррационалды жолмен алады, сондықтан ХХ ғасырдағы философиялық және психологиялық мектептер адамның тұтас дүниетанымды жоғалту, оның шынайы табиғаты мен мәнінен айыру мәселесін зерттеді. Дін адамның жоғалтқан дүниетанымының тұтастығын ашуға, сеніммен қабылданған білімге, Құдаймен жеке қарым-қатынас барысында тереңдей үңілетін және жаңартылатын аксиомалардың бір түрін ұсынуға бағытталған. Сол сияқты ғылым білімді фактілер түрінде ұсына отырып, құбылыстарға жаңа көзқарастың пайда болуына ықпал етеді.

Әлбетте, дін мен ғылымның екі түрлі пәні, екі түрлі тану тәсілі, екі түрлі сенімділік өлшемдері бар, сондықтан олар толығымен тәуелсіз және бір-бірімен сыналмайды деп болжауға болады. Кезінде Ломоносов: “математик, Құдайдың еркін компаспен өлшегісі келсе, дұрыс емес ойлайды, алайда теолог, Забур жырында астрономия немесе химия туралы білуге болады деп ойласа, қателеседі” деп санаған. Мысалы, адамның маймылдан шыққаны туралы ғылыми тұжырымға сүйене отырып, інжілдік оқиғаға күмән келтіру мүмкін емес.

Ғылым әлемді тұтастай және оның Абсолютпен қатынасын қамтымайды, ол оның бөліктері мен элементтерінің қарым-қатынасында таниды. Дін Құдайды тани отырып, әлем мен адамның Құдайға деген қарым-қатынасын табиғаттан тыс бастама ретінде, жоғары күш ретінде ашады. Ғылыми білім сыртқы дәлелдерді қажет етеді, ал сенім болса өзінің ішкі күшімен анықталады. Тек сезімдерге қол жетімді нәрсені білуге болады, ал “Сенім — біз үміттенетін нәрсенің кепілі - көрінбейтін нәрселердің дәлелі” (Евр. 11, 1). Басқаша айтқанда, ғылым сыртқы, сезімдік тәжірибеге негізделсе, сенім ішкі, рухани тәжірибеге негізделген.

Ғылым мен діннің тәуелсіздігі әлемнің Құдайға қатысты тәуелсіздігімен байланысты. Бірақ бұл тәуелсіздік салыстырмалы. Діни тұрғыдан алғанда, Құдай әлемде адам арқылы, сондай-ақ табиғат элементімен белгілі бір дәрежеде бұзылған әлемдік үйлесімділікте болады. Демек, ғылым мен дін арасында терең байланыс пен түйісу нүктелері бар. Ғылым ішінара білім ретінде дүниетанымға сүйенеді, діни (немесе дінге қарсы) сипатқа ие, яғни ол рухани мүдделерге, жеке адамдардың да, тұтас дәуірлердің де сеніміне байланысты. Сондықтан ғылым дінді жоя алмайды — ол діннің өзі назардан тыс қалған кезде ғана дінсіз болуы мүмкін.

Керісінше, бұл діни сезімнің тереңдігі, ұлы ғалымдарға жаңалық ашу кезінде көмектеседі, өйткені ол “әлемнің құдіретті Құрылысшысына” ләззат сыйлайды (Коперник). Қазіргі рационалистік ғылымның негізін қалаушы Ф. Бэкон бір кездері: “табиғатты тек үстірт білу бізді Құдайдан алыстата алады; керісінше, оны тереңірек және мұқият зерттеу бізді артқа, оған қарай жетелейді”, -деген. Ал ХХ ғасырдың көрнекті физигі Макс Планктың пікірі бойынша: “Дін мен ғылым бір-бірін бұрын ойлағандай жоққа шығармайды және көптеген замандастарымыз неден қорқады; керісінше, олар бір-біріне сәйкес келеді және бірін-бір толықтырады. <...> Дін үшін Құдай іргетас болса, ғылым үшін ол дүниетанымның даму тәжі”.

Соңғы кездері шіркеу де ғылымға қарай қадамдар жасауда. Белгілі католик теологы Ганс Кюнг, католицизмді модернизациялау идеологы: “дін мен ғылымның арақатынасы мен шекаралары қарама-қайшылық моделінде (немесе ғылымды фундаменталистік қабылдамау немесе дінді рационалистік қабылдамау) емес, интеграция моделінде (бұл дін қағидаларына немесе ғылыми теорияларға негізделген дінге нақты бейімделу немесе ғылымнан тұрады) де емес, бірақ екі жақтың да өз саласын сақтайтын, абсолютизацияны қабылдамайтын және бір-бірін өзара байытатын толықтырушы немесе сыни конструктивті өзара әрекеттесу моделінде, шындықты оның барлық өлшемдерінде тұтас ретінде жақсы түсінуге тырысу” деп көрсеткен. Осыған байланысты православие діни қызметкері және философ Василий Зенковский “қазіргі білім мен христиандықтың байырғы идеяларының арақатынасы өзара еркін болуы мүмкін және солай болуы керек” деп санаған. Бірақ сонымен бірге, христиан діні тек қазіргі білімде оған қолайлы нәрсені қабылдаумен шектелуі мүмкін емес — “христиандық көзқарас білімнің дамуындағы заңды орнын христиан дініне қайтару үшін білім негіздерін қайта қараумен айналысуы керек”.

Дін мен ғылымның анықтамаларын салыстыра отырып, бұл екеуі рухани мәдениеттің әртүрлі саласы болып табылатын және бірін-бірі жоймай қатар өмір сүре алатын қоғамдық өмірдің екі қыры деген қорытындыға келеміз. Дін мен ғылым үйлеспейді деген тұжырым түбегейлі қате.

Муқан М., Муратова А.,

Әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университетінің 1-курс магистранттары

Жанатаев Д.Ж.,

Әл-Фараби атындағы Қазақ ұлттық университетінің доценті