Өмір мынау арпалыс,
Көңіл мынау....
Құлазыған жаннан жырақ,
Жасырып бізден дала жүр ау.
Дала деп менде жүрмін
Құлағына сыбырлап нала мұңның.
Кеудесінде от жанған дала мұңын
Жасыра алмай менен қарап тұрдың..
Кеудесінде күн ойнаған,
Күлімдеген гүл жайнаған.
Саған далам қайран қалам..
Саясынан тұнық бұлақ аққан.
Кеудеңнен тас тасалап, жаныңнан жас тамған..
Жүргенім осы жасқанып,
Кейде дархан көңіліңе тамсанып.
Бірақ, саған далам
мұңымды шағам
Жанарыңды тазартып қара жастан
Көңіліңді көтеріп қарауытқан.
Самал желін жиі желпіп құрғатып қара жастан,
Тазартып арам қаннан, жаңартып жан жараңды,
Барам саған....
Неге,
неге жатыр құшағыңда қара мұң?
Құлазып жайлауыңда жылап жалғыз барамын.
Адасқан көңіліңді қайдан іздеп табамын?
Жүдеген жүрегіңді қалай, қайтіп жазамын?
Кең далам,
Менің бармақтай жаным,
Менің кір шалған қаным,
Менің жарасы жазылмаған,
Жүдеу тартқан жаным,
Менің көңілсіз әнім,
Менің уыстай тәнім
Құшағыңа сыймай әлі,
Жаныңды қыймай әлі,
Келемін жабырқап жаным,
Кеудеңде тұрса тәнім,
Құшағыңа жабысып тұрса жаным.
Самал есіп желпісе көңіл әнім.
Кең жүрек құпиясын ашпаған далам,
Кесірін кеудесіне көміп тастаған далам,
Қайран қалам, қапа болам,
Ұқсам деймін жаныңның жарасын,
Жазсам деймін,
Құпиясын жүрегіңнің ашсам деймін. . . .
Құлазыған жаныңды жазсам деймін...
21.08.2013ж.
” Оңтүстікке жолым түсіп, жабырқап жатқан, жалығып жатқан,
жаны өлі, жүрегі кең даламды көріп ойға батқаным... ”
(кейде: дала болғым келеді.... )