Әдетте өзіне көңіл толмаған адамдар, айналасында да, тіпті өмірге алып келген әке-шешесінде де көңілі толмайды екен… Бұндай адамдар қым қауыт тірлікпен кішкентай қуаныш, тіпті көңіл/күйді де таппай қалады…
Менің Анам Суперсін көріп отырып, небір ойға жетелейді, қазіргі уақыттағы бақытсыздық, кезіндегі үлкен махаббатты қалай жойып жіберген дерсіз?! Кімді, қалай кінәлаймыз? Қызды кішкентайнын «тек ертең бір бақыт болары анық» — деп өскен? әкесін? әлде шешесін?
Жоқ, жоқ бұл фильмді тек көріп отырып, өзіміздің кейбір тұстарымызға назар аударсақ екен…
Бізге де уақыт машинасын бір уақыт берсе, әлде жиреніп, әлде сүйсініп кетер ме едік, бұған дейнгі өмірді көріп
Бастысы өзімізді жоғалтпайық, адамдығымызды.
Киноны көруге кеңес етемін.