Көңілді көтеретін сәт келді!

16 шілде 2014, 15:11

Колбаса сататын дүкен қожайыны қызметке алуын өтініп келген азаматтан әр нәрсені сұрастыра келе, соңғы сұрағын қояды.

- Мәселен, ойланбай айтыңызшы, біл килограмда қанша грамм бар?

- Сегіз жүз елу грамм!

- Бәрекелді! Ертеңнен бастап жұмысқа кірісесіз!

Баласы мен шешесі арасындағы әңгіме:

- Мен енді мектептің қарасын көрмеймін!

- Балам-ау, себеп не?

- Біреуі ұрады, біреуі кітаппен төмпештейді, біреуі аяғымнан шалады, тегі болмаса мазақ қылады. Бармаймын дедім, бітті, бармаймын!

- Олай деме, балам. Барасың мектебіңе! Өйткені, біріншіден, жасың қырыққа кеп, қырқа астың. Екіншіден, мектеп директорысың.

Шаруа қалаға келіпті. Іліп қойған газетті оқып тұрып:

- Ай, қысып жатыр-ау ... ай, қысып жатыр, - депті. Қызметкерше киінген бір кісі қасына келіп, кінәжкесін көрсетеді.

- Сіз өзі, онымен не айтқыңыз келіп тұр? Сізді қысып жатқан кім?

- Е-е-е, енді... бәтеңкем ғой қысқан, жүруге болмайды, тегі...

- Сіз жалаңаяқ тұрсыз ғой?

- Сол қысқан соң ғой жалаңаяқ қалғаным. Шыдауға шамам жетпей, лақтырып тастадым.

Күйеу баласына кездесіп қалған атасы одан:

- Қалың қалай? – деп сұрайды. Сонда күйеу баласы:

- Апта бойы аждаһа мен жыландаймыз, - дейді. – Ал, оның үш күнінде ит пен мысықтаймыз, ал демалыс күнгі жағдайымыз – жіппен ұстатқан көпірмен тең, өтейін десең де қорқынышты, өтпейін десең де қорқынышты.

Сонда атасы басын шайқап:

- Күйеужан, айтқаныңа имандай сеніп тұрмын, қызым шешесіне айнымай тартқан екен. – депті.