Бір қария үйіне қарай бағыт алып, тым асығыс келе жатқан кісіні көреді. Оны қуып жетеді де, тоқтатады. Таңғалған түрмен, аса байыппен оған сұрақ қояды:
– Сонша қайда асықтыңыз? Тіпті жолыңыздағы еш нәрсені көзге ілмейсіз.
– Ғафу өтінемін! – деді әлгі кісі жылдамдығын азайтпай, – мен бос емеспін. Өмірдің мәнін іздеп асығып барамын. Көздеген мақсатыма жетпегендіктен жүрісімді жайлата алмаймын.
– Қайдам, – деп басын шайқады кария, – мен сіз сияқты ғұмырының соңына дейін өмірдің мәнін іздеген кісі туралы естідім.
– Ол шындықтың бетін ашып, сұрағына жауап тапқан болар деп үміттенемін.
– Иә, жүрегі үзіліп бара жатып жанындағыларға сыбырлап үлгерді, өлгенде ғана өмірдің мәнін тапқанын айтты.
– Сөйтіп, не айтыпты? – деп сұрайды.
– Ол өмірдің мәні таңдау екенін...
– Әңгімеңізге рақмет,– деді әлгі адам соңына дейін тыңдап болмай, басын иіп асығыс жүріп кетті.
– ...таңдау: не толыққанды өмір сүру, не өмір бойы өмірдің мәнін іздеп уақытты сарп ету, – деп қария тыңдалмай қалған сөзін аяқтады.