Тұрсын Жұртбай,
жазушы, профессор
Тіршіліктің мәжбүрлік заңына орай, пенде атаулы жаны жөргекке оралғаннан бастап, өз аманатын иесіне тапсырғанға дейінгі азды-көпті уақытта күн сайын бір нәрседен айырылып отырмақ. Кімнің қанша жоғалтқанын кім білсін, әйтеуір, «тұяғы бүтін тұлпардың, қанаты бүтін сұңқардың, қабағына кіреуке түспеген арудың» жоқтығы анық. Жоғалтқаныңның бәрі алтын болмас. Бірақ, ине екеш иненің сабағы болса да жаныңа қат. Сол жіңішкелі-жуанды жіптің сабақталмаған көзі, жамамаған жыртығының орыны жан түкпіріңде үнемі үңірейіп тұрған күйінде өміріңді өткізесің. Жан жараңды өзің жалап, жатығын жазасың.
Ал ел тағдырына қатысты жарықшақтарды тұлғалар ғана дәнекерлеп, қиюын қыиыстырады. Мұндай қиюы қашқан қисындар қазақ тарихында молынан ұшырасады. Тіпті, сол қиюы қашқан күйі ажырап, бара-бара алыстап, ақыры жатсынып тынған тағдырлы түйіндер аса мол. Оған бүгіннің өзінде үрімі үзілмеген, біз жүздескен Ішкі Монғолияның Найманши атты ауданында 262 мың жан санын құрап, ұлы найман қағанатының ханы Таян ханның 21-ұрпағының айналасында топтаса жиын отырғанын, олардың «Найман ордасы» атты тарихы жеті ғасырлық алты қатпарлы хан сарайын мұражайға айналдырып, «Найман мәдени орталығын» құрып, найман-монғол жазуымен «Найман шежіресі», «Найман энциколпедиясы», «Найман жер аттарының тарихы», «Найман жыр-аңыздары», «Найман ән-күйлері», «Найман ауданының көркемөнер тарихы», «Найман көркемсөзі мен жазуы» сияқты танымды кітаптар мен жинақтар шығарып жатқанынан негізгі жұртымыз бейхабар. Ал осы Ішкі Монғолиядағы атақты Құрымбел аймағында – жалайыр мен керейдің, қоңырат пен қыпшақтардың, Көкотта – оңғыт-уақтардың, алышын аймағында (Сарыөзен мен Саржазықтың бойы) – алшындардың ұйыса отырғаны және олардың да сондай тектік нысандық бағытта зерттеулер жүргізуге ден қоятын ыңғай тынытып жатқанын көзіміз көрді.
Тегі бір, тарихы бір, мемлекеті бір, мүддесі ортақ біртұтас ұлыстың тағдыры қақ бөлініп, араға сегіз ғасыр өткенде бір-бірінен мүлдем мақұрым қалуының басты кілтипаны – белгілі бір дәрежеде басыңды бәйге тігетін тәуекелді дәнекер тұлғалардың жетіспеуі. Тіпті бес ғасырдың төңірегінде бесігімізді кезектесе тербеткен, «үріккен ала тайдың кесірінен» іргеміз ажыраған Асанқайғы, Шалкиіз, Доспанбет, Қазтуған жыраулардың мұрасы мен эпостарда айтылатын ноғайлы жұртын да жатырқап қалдық. Қазіргі Ауғанстан мен Ирандағы, Ирактағы наймандар (алманиялық ауғандықтардың айтуынша, олардың 24 мыңға жуығы өздерін тікелей Кетбұғаның тұқымымыз деп есептейтін көрінеді) және қан құрамы арғын тайпасымен бірдей түзілген қызылбастар мен қашқайлар, жалайырлар, қыпшақ мәмлүктері, Пәкстандағы моғолдар атанған жалайырлар мен қыпшақтар, қоңыраттар мен наймандар енді басы қайырылмастай боп жаттанып кетті. Міне, дер кезінде дәнекерленбесе, ұлттық ұйытқы да осылай іріп тынады екен. «Елге ел қосылса – құт, Елден ел ажырасса – жұт», «Беріспесең – алыспайсың, Барыспасаң – алыстайсың» – деген тарихи әрі тағдырлы тәмсіл содан қадыптасқан сияқты.
Сондай дәнекері үзіліп, арасы ажыраған, тіпті бір-біріне қайшы саясаттар жүргізген буырқанысты майдандардың кесірінен Қажығұмар Шабданұлы сияқты дегдар азаматтарды жарты ғасыр түрменің терезесінен телмірткен шақтарды да қазақ жұрты басынан өткерді. Қазақ сол баяғы бір қазақ, тілі мен дәстүрі бір, бірақ олардың тарихы екі түрлі жазылды. Мұндай қисынсыздықтан әлі де толық арыла алмасақ та, қырғиқабақтың ықпалы әлсіреді, қыртысы жазылды. Бір жұбаныштысы, және оның басты себебі, тура осындай талмалы тұста дәнекерлі тұлғалардың таным шымылдығын ашып, ұлттық сана иелерінің өмір сақнасына шығуы. Осындай тарихи саналарды сабақтастырып, ой дамытуға себепкер болған сондай тұлғаның бірі – біз бүгін жылын беріп, қаралы жиынын саналы саралауға айналдырып отырған жаны жәннәтта болғыр марқұм ағамыз Зейнолла Мүбәрәкұлы Сәнік.
Сонау сексенінші жылдардың ортасынан ауа атмекенге ат басын бұрған алғашқы аға жазушылар Айтқали Оспанов пен Зейнолла Сәнік және ұлт қормалы Сұлтан Жанболат ағаларымыз болды. Жазушылар одағының тапсыруымен біз де сол кісілердің тізгінін ұстап, қырын көзден көлегейлеп, елімен барынша еркін танысуына мүмкіндік тудыруға ұмтылдық. Қазір шаңдатқан қара жолға айналған қарым-қатынас ауқымының ол тұста ернеуі тар, қыспағы мол, қысылтаяңы шаншулы еді. Соған қарамастан, қуаныш пен сүйініштен төгілген көз жасына малшынып жүріп сандаған тағдырлардың шемен боп қатқан қасірет безін ерітті. Аңдулы сөз бен аңдылған қадамға қарамастан бұдан кейін үрдісі үзілмеген сол бір шын мәніндегі жанкештілердің қарасы молая берді. Кейіннен Жақсылық Сәмит, Армиябек, Тұрсынхан Қайыркенұлы, Алмасбек Ахметбекұлы, Серік Қапшықбайұлы бұйдасын ұстаған құтты көшке ұласты. Қазір тарихи отанында кеудесін тік ұстап, жерді нық басып жүргендердің ұзына саны жарты миллионға бет бұрды.
Ширек ғасырға жуық мерзім ішіндегі бұл қозғалыс саны жағынан да, сапасы тұрғысынан да ұлтымыздың тынысын кеңейтті, санасы мен дәстүрін жаңғыртты, көзқарастарымызға өзгерістер енгізді, өрісімізді ұзартты. Әсіресе, мәдениет пен руханият саласындағы үлестері басым байқалды. Тарихымыз бұрлығып, ойымыз тұтқырланып қалған сол бір булығу тұсында борлыққан өкпемізге таза ауа қосқандай болды.
Қазақ тарихынан Қаракерей Қабанбайдың аты өшпейтіні анық еді. Алайда талай тосқауыл мен күлтөбеге, күңкілге ұрынарымыз кәміл болатын. Сол алғашқы сапарының өзінде «Қаракерей Қабанбай» атты тарихи әфсанасы арқылы исі қазақтың санасын оятқан Зейнолла Сәніктің шағын кітапшасының әсері ерекше болды. Бұрын жыр, дастанның, Бұқар жыраудың толғауларының ішінде аты аталып өтетін қатардағы һас батырдан «хан батыры Қабанбай» атанып, күмәнсіз, кәдік пен күдіксіз ұлт киесіне айналды. Іле халықтық қозғалысқа ұласып, үш жүз жылдық торқалы тойы өтті. Ондағы тарихи оқиғалар қайтадан ой саралауынан өтті. Бұл ұлттық рухтың асқақтауы Абылайдың, Бөгенбайдың, Наурызбайдың, Төле бидің, Қазыбек бидің, Әйтеке бидің, Райымбек әулиенің, Шақшақ Жәнібектің, Керей Жәнібектің, Байғозы батырдың, Кенесары-Наурызбайдың, Ақжолтай Ағыбайдың, Жанқожаның, тағы да басқа қасиетті тұлғалардың, сонымен қатар Шығыс Түркістан ұлт-азаттық қозғалысының батырларымен қоса Бөке, Зуха, қос Оспан, Сұлубай, Бүркітбай, Еңліхан, Баспай, Акпар, Ғани, Қалибек, Құсайын тәйжі сияқты «ұмытылған», бірақ «азаттық іздеген көш» қаһармандарының бүркелген шымылдығын ашты.
Отын өзі үрлеп, дем берген қозғалыстың ырқынан тыс қалмай «Баспай», «Дала мәдениетінің дара үлгілдері», «Демежан», «Тұғрыл хан», «Сергелдең» сияқты деректі әфсаналарды өмірге әкелді. Аталған ағалар мен інілер бас түзеген көштің алдыңғы қатарлы толқындары Қазақстанның «Көк туын» желбірете әндетіп, Қабылаш, Майра мен Шұғыла, Гүлзира, «Қыздар-айлатып» Тілеубек пен Ермұрат, ерлі –зайыпты Құрманбек пен Риза, Отанбек пен Жанат Тоқтасынқызы, Шәбә мен Еркін Ергендер әлем сақнасын аралап кетті. Ақыт Үлімжібастатқан Қажығұмар, Омарғазы, Задахан, Сұлтан, Серік Қапшықбай, Оразанбай Егеубай, Жұмабай Біләл, Жақып Мырзахан, Тұрсынәлі Рыскелдіұлы сияқты ағалардан бастап Шәміс, Асылхан Құсбегин қатарлы көкжалдар, Алмасбек пен Керім Елемеске, Ғалым мен Дукендерге дейінгі кексе қаламгерлер қазір дүниежүзі қазақтарының арасындағы танымал тұлғаларға айналды. Мен осылардың қатарында көне қытай тілінен қытайлардың өздерін оқытатын және оқытқан, бүгін отан тарихына ерекше үлес қосып, дербес ғылыми мектеп ашуға бет алған Нәбижан Мұхаметханұлы, Бақыт Еженханмен қатар Жалмұхан Ошан, С.Сұңғатай, Тұрсынхан Қайыркенұлы, Қалбан Ынтыхан, Еркінжан Сіләмханұлы сияқты ғалымдардың еңбек зейнеті мен бейнетін ерекше бағалаймын. Көпестік пен кәсіпкерлігінің бағы жанғандар қаншама?!
(Жалғасы бар)
Дайындаған: Мейіржан Әуелханұлы
Сурет: jaisan.kz