Венгрияға сапар. Мадиярлар жайлы. Үшінші бөлім

Алдыңғы жазбамда балаларын қатты жақсы көретін мадиярлар жайлы айтқанмын. Олар балаға аса мән береді. Балаларымен қыдырғанды аса ұнатады, тіпті, әлдилеп, көшеде ұйықтатып жүре береді.

Ал балалары жоқтар ит-мысықтарды құшақтап, мауқымын басады. Өз тегін білмесе де, ит-мысығын білетін біздің орыстардан арман оларды жақсы көреді. Үй жануарын ұстағаны үшін олар салық төлейді. Соған қарамастан, ит-мысық десе жанын береді. Тіпті, балаға қарағандай, үй жануарын еркелетіп, төрт аяғы болғанына қарамастан, оны әуелетіп, балалар арбасына салып, сүйреп, қыдырып жүреді.

Сапар кезінде көшеде көзіме кемтар-мүгедек жандар көптеп кездесті. Әрқайсысы арбаға таңылғанмен, көшеде емін-еркін қозғалып жүр. Барлық мекеме, ғимарат, дәмхана, аялдама, қоғамдық көлік, жол т.с.с. халық шоғырланған жерлерде мүгедектердің жүріп-тұруына бар жағдай жасалған. Ешкім оларға қолымен көрсетіп, кемсітпейді. Мүгедектер де өздерінің кемтарлығына қысылып, өздерін төмен санамайды. Осы бізге де қажет-ақ дедім ішімнен.