Ұққаным осы болды...

Қазақты қой мінезді дейміз ғой, сол момындықтан, мүмкін сондай жуастығымыздан сылбыр, момын, ЕЗ болып та жүрміз. Жаспыз, жігітпіз! деп көзінен ұшқын ойнайтын кездер азайып барады-ау... Қиын...

Сосын енді өзім ұққан, дұрыс-ау деп пайымдаған ойларды анамның айтқан ақылдарын (есіме түскенін) жазып көрейінші. 

Түсінбедің бе – сұра!

Кездескің келді ме – Шақыр!

Ешкіммен айтыспа!

Керек етсең – сұра!

Түсінбеді ме – Түсіндір!

Қатеңді білсең сылтау іздеме, кешірім сұра!

Әркімнің өз шындығы бар, есіңде болсын!

Тек өзіңнен үміт күт!

Ең бірінші кезекте жақсылықты көруге тырыс!

Өтірік айтқың келді ме – айтпа!

Кекшіл болма!

Қарыздақорда иман жоқ.

Ұрды ма, намысыңды жықпа!

Иә, осы-ақ, әдеті ғой, жазатын болсаң жер жұтып кеткендей жоғалатыны. Ендеше көмек керек, қандай ойларыңыз бар? Қандай кеңес жадыңызда?