Тойланбаған жаңа жыл

1997 жыл...

Мен ол кезде бар жоғы 7- сыныпта оқушы ем... Мен үшін жаңа жылдан артық мейрам жоқ еді... 

4- желтоқсан.... Үлкен папам өмірден қайтып кетті. Менің өмірімдегі ең алғашқы біздің үйдегі ең үлкен қайғы еді.... Мүмкін менің ғана емес біздің үйдегілердің бәрінің алғашқы қайғысы шығар... Шыны керек, біз папамсыз өмірді елестетіп көрмептім... Мен ғана емес, атамның да солай елестетінін білмеппін.... Өмірім де алғаш қайғы сезініп, адамдардың қайтыс болып жердегі мекеніне жерленіп, арамыздан мәңгіге жоғалып кететінін біліп ем... 

Сол жылы біз жаңа жылды тойламадық. Жылдағыдай 12 ге шейін моншаға түсуде, жайнаған дастархан да жайылмады. Тіпті ешқайсымыз жаңа жыл екенін де еске де алмадық... 

Бәріміз, күндегі күндей тып-тыныш жатып қалдық. Ол кезде папамды жатқызған бөлмеде бәріміз қаз қатар жататын ек. Тек кіші інім мен сіңілімнің атылған жаңа жылдық оттардан мазасызданып ұйықтамағаны болмаса... Бар жоға 5 жасар олар да жаңа жылдың ең көңілді мейрам екенін білсе де, қайғының салмағын біліп жатты... 

Кеше қайтыс болған азаматтардың жанұясын ойлаған кезде, осы сәт есіме түсіп кетті... Апам айтпақшы "құдайым, өлімге сабыр берсін", арты қайырлы болсын деп айтқаннан басқа қолдан келер амал жоқ екенін түсінемін... 

Алла, тек мұңайтпасыншы. Еліміз тыныш, табиғат ана өте қатал болмасыншы...