Стомотология клиникасында бастан өткен оқиға

-Олло! Жан, жан-ау!
-Олло! Қайдасың?
-Тіс дәрігерінің қабылдауын тосып кезекте отырмын.
-Әлі кірмегенсің бе?
-Жоқ, кезек қалың, кабинет алдында бос орындық жоқ.
Сол мезетте емге қабылдап жатқан стомотологтың кабинет есігі сәл ашылып еркектікі болмасада әйелдің жуан дауысы:
-Пәленбайншы, пәленбайыншы…. Пәленбайыншымын, -деп жауап берген ешкім жоқ. Ар жақтағы дауыс:
-Келесі.
Кезек бойынша келесі біреуі есік саңлауынан сүңгіп жоқ болды.
Пәленбайыншының алдында кірген шығып үлгерді, ар жақтағы дауыс, тағыда Пәленбайыншыны шақырды. Кабинет есігін Пәленбайыншы аттамағандықтан кезектен тағы біреу кірді. Осы жолы ем қабылдап шыққанмен бірге жуан дауыс иесі медбике шықты. Дауысына сай денелі әйел, білегіде жуан:
-Пәленбайыншы….
Үн жоқ:
-Пәленбайыншы, солдат формасында жүрген жас жігіт.
Кезектегі біреу:
-Есік алдында жүр.
Медбике:
-Шақырып жіберіңдерші тісін жұлу үшін укол салғанбыз. Кезегін өткізіп алды. Уколдың күші кетіп қалды.
Өз сөзіне коментарий ретінде шығып кеткен күлкісін тиып кабинет есігін жапты. Ар жағынан дауысы ап-анық естіліп тұр:
-Өскемен солдаттың есінде қалатын болды, -деді.
Тіс дәрігерінің медбикесі дәу болса өзі қандай екен-ау. Осы ойдан тісім қақсап кетті.
Медбикеден кейін бастырылып қалған кезекті ата бұзды. Таяққа сүйеніп келген ол отырған жерінде таяғын ұмытып жүре беріпті. Жылпоздықпен күн көріп үйренген студент оқиға неден орын алғанын түсініп ұмыт қалған таяқты ұстап атаның артынан тұрды. Ниеті түзу, бірақ бұл қимылда басқада мән бар. Байқап көрші. Ата зейнеткерлер арасында спирттен чемпион болғаны ма? Әлде, студент баланың аяқ киімі тар болғаны ма? Коридор соңында екеуі көрінбей кеткенше студент атаны қуып жеткенін байқамадым. Сондықтан ұмыт қалған таяқ иесіне табысталғанын немесе табысталмағаны маған белгісіз. Табыстаған шығар. Финалсыз қалған қысқа қашықтықта „желіп жүру„ жарысы жаңалық әкелді. Жарыс басталғаннан бері тілімнің ұшы өздігінен алдында ғана қақсап тұрған тісіме өздігінен тисе бергенін байқамаппын. Енді байқадым. Қақсап ауырған тісім ауырғанын қойыпты. Ауырмайды! Соңғы ойым дауыстап шығып кеткендей. Солдат жігіт ештеңені білмейтін сыңайлы. Кабинет есігіне жетті.
Қазір білмейді. Қабылдауға кірген соң біледі. Қала берсем оның жанына тісі батып ауыртқанын естісем. Шыдамаймын!..
Әлі медбикенің дауысы құлақ түбінде:
-Оның есінде қалатын болды.
Сөйтіп-бүйтіп, қорқынышыма жеңіліп клиникадан шығып турасынан үйге тарттым.
Бірақ, дерт түрі бар -шипасыз жазылмайтын, дәрігерсіз емделмейтін.
Әйелім менімен түні бойы дайындық жүргізді. Қандай дайындықтан өткенімді түсіне жатарсыздар, егер:
-Кешке пісірген асын ішпесең, төсекте тек бір бүйірге жатып алсаң. Бұның бәрін тек тістің жанға батып ауырғанымен түсіндіру қиын. Және ер басыңмен стомотолог дәрігердің дәл алдынан қашып келгеніңе сенгізу қиын. Сондықтан. Таң атты. Күн шыққты. Жұп болып тіс емдетуге шықтық. Тісті емдеттік. Көп қабатты үйдегі шағын бөлігінде кешке жақын дастархан жайлып шағын отбасылық мейрам болды.