Соғыс туралы кино қашан да менен тек қорқыныш тудырады. Себебі, ол тарихта яғни біздің өмірімізде болған оқиғалар... Сталинградқа барарда осы қорқыныштан айырыла алмадым, кино басталғанда да...
Маған ең әсер еткен көрініс киноның басында болды. Ол - солдаттардың өздері жанып
Соғыс кезіндегі Сталинград қаласын азат ету кезіндегі 3 күніне арналған кино. Үш күндік өмір арқылы біздің елге соғыстың әкелген зардабын, ауырлығын сезінуге болады. Мүмкін, соғыс берген нәрсе емес шығар бауырлық пен адамдық деген нәрсе. Бірақ, осы кинода сол анық сезіледі.
Екінші бір Сталинград қызы да немістермен еді... Оның да бойында қорқыныш, соғыс бітсе деген тілек... Өмірде де кездесетіндей, соғыста да оған қарсы жақтың жігіті ғашық болады. Бірақ, совет заманында неміске жақындағандардың бәрін сатқын деп білген... Басқа ұлтта да, басқа ұлтқа да сезім, махаббат тән екенін ол кезде біздікілер түсінбеген... Себебі, олар сатқындар...
Бес солдат өздеріне қорғауға берілген үймен қосы кішкене қыз Машаны да жан-тәнімен қорғайды. Қызға деген махаббатан отанға деген махаббаттың күші арта түседі. Себебі, сондай бейкүнә арулар мұндай соғысты көрмесе екен, солар жыламаса екен деген ер жігіттердің арманы отанға деген махаббаттарын күшейтеді....
- Отан үлкен, бірақ сен жалғызсың... Егер сен жоқ болсаң, біздің үміт те үзіледі.... Сондықтан сенің аман болғаның керек, сонда біз Отанды да қорғай аламыз!...
Пы.Сы: керемет соғыс киносынан гөрі керемет романтикалық туынды шыққан сияқты. Сезім, адамшылық, бауырлық қашан да адамды баулап алады. Сондықтан да, ұмыт болып бара жатқан жат адамға беген бауырлық пен мейірімді сезіну үшін көруге кеңес берер ем.
Аймакс жайлы бірер сөз: "киноға билет пе әлде басқа әлемге билет пе?" деген қанатты сөздері орынды таңдалған ба деймін, себебі аймакстан кейін басқа кинотеатрға барғың келмей қалады екен...