Жанардаfы түйiп-ап жасыма мұң,
Ақ жауындай сiркiреп басыламын
Сарfайтқанда саfыныш
Мен өзiнмен,
Кездесуге,қашанда асыfамын.
Жүздесуге серт берiп,жүрегiммен,
Жарық берем,тұманды түнегiңнен.
Қуанышты кеудеме орнатып-ап,
Мұңдарымды жерлеймiн түнеп,өлген.
Үмiтiмдi өрлетiп арманыма,
Жарық берем,қараң боп қалfанына.
Сен үшiн деп,
Күрессем арманым жоқ,
Төтеп берсем,өмiрдiң салмаfына.
Дес бермеймін өкiнiш,тәттi мұңfа,
Күлiмсiреп сен тұрсаң шаттыfымда.
Бақытым боп келшi тек-
Ай да,күн де болам,
Сен үшiн деп жұмсарам,
қаттымын ба?!
Бұлаfың боп сарқырап өткелдерден,
Самалын боп есемiн өткен желмен.
Көңiлiңнен күзiңдi алшақтатып,
бақытың боп oралам көктемдерден.
Жалының боп жанына от беремiн,
Жұмаfынды қасына-ап келемiн.
Сезермiсiн бiр тамшы сезiмiмдi,
Ақ жауын боп төбеңнен өткен едiм
Бiр құрсақ гүл қолыма қысамында,
Шыңдарымнан ап келем,
Ұшамында.
Сезiмiме малдырып сезiмiндi,
Кұшаfыңа нәр берем,
Кұшаfымда!
Саfънышқа қол созып
үмiтпенен,
Жанарыма жас алып,күліп келем.
Сенiмiмдi самfатып тым биiкке,
Ұясында өлтiрем күдiктi мен.
Досжанның немересі