Айшаның ақ шәлісі...
Көктем. Көгілдір аспан. Басы шық көтере алмай тұрған, жас шалғындар.Көктемде атамның үйінің артындағы қыр, жасыл түс емес әппақ түске оранады. Себебі бәйшешектер шығып жұпар иісімен ауылдың бәрін алып кетуші еді...Біздің үйден екі-үш ары тұратын Бердібай ақсақалдың немересі болатын. Өзі суретші. Ұзын құлақтан естіуімізше ол ата-анасы көлік апатынан қаза тауып, атасымен әжесінің тәрбиесіне келгенді... Есімі Айша. Күнде ерте тұрып қырдан бәйшешек теріп , әжесі оянғанша құтыға су құйып терезе алдына қойып қояды екен.Оны көрген әжесі қуанып: -Жарқыным-ау сол, ұқсамасаң тумағыр, бала кезінде сенің анаңда осылай қырдың жұпарларын жинап суға салып әкеліп қоюшы еді,-деп көзіне жас алып, бір серпіліп қалатын. Оға дейін атасы самаурынды түтетіп, шәй қойып, неше жыл жер аударған қолымен көтеріп келіп: -әй, мынаусы несі таң азанымен жас бұлап. Кемпір-ай, көзіңнің жасын тый да, жуынып шәйға кел,- деп қызының өлімінен кейін жүрегі сыр беріп жүрген кемпіріне аурлық салмайын деп, үнсіз дастархан басына отырды. Айша шәй демдеп кеше кешкісін, менің әпкемнен үйренген тәтті нанын алдарына ұсынып, шәй ішті. Таңғы астан кейін атасы документ тураламақшы болып аудан орталығына кетпекші болып қамданып жүр. Әжесі болса әл-дірмәні құрып есік алдындағы самалдықта ұзақ күрсініп отыр. Сондағы айтатыны: - еее, Құдайым-ай, балаларымды неге алдың? Оданда мына жасы таяп қалған мені алмадың ба?-деп ерінін жыбырлатады. Айша үй-жайын реттеп әжесіне келіп: -Әже, мен барып анау төбеден көрінетін ауылдың суретін салып келейін, міне мынау дәріңіз, суыңыз- деп дайындап кетті. Шарбақтан мені шақырып алып. -жүр кеттік, сурет саламыз деп, мені де ертіп алды. Қырға шығып ақ парағын бір тақтайшаның үстіне жайып, қыл қаламын суға малып, көгілдір түспен аспанды бейнелей бастады. Мен ұзақ қарап тұрдым. Менің суреттсалуға құмартып тұрғанымды аңғарған Айша: -Кел сенде байқап көр деп басын изеді. Бұл мен үшін құрмет болатын.Қолына тек қалам ұстап жүрген мен, ентелей бара жатқанымда қолымдағы жасыл бояуды Айшаның әппақ мақпал шәлісіне төгіп алдым. Сонада: -Ештеңе етпейді жуа саламын ғой, мына бояу сіңбей тұрғанда тез барып жуып келе қойайын, деп - үйіне жүгіре жөнелді.Мен қыр басында ұялып, шоқиып Айшаның келуін күттім де, қалдым... Бірде Айша көп ұзап кетті, түсте ауып қалған. Суреттерін, бояуларын жинастырып төбеден түсе бергенде Бердібай ақсақалдың үйінен кемпірлердің жоқтау үні мені мең - зең қылып тастады.Бұл кезде Айшаның әжесі дүниеден қайтыпты. Жақындай бергенімде, күңкілднген жас қыздың дауысы жұртты елең еткізді. -Бұл Айша мей? Өзі қайда жүр? деп жеңгелеріміз әр жаққа көз жүгірте берді. Сонда бір әйел бұлақ басына су алуға келгенде қу тізесін құшақтап отырған Айшаға көзі түсіп, -Жарқыным-ау, қайтейік деп құшақтап шашынан сипай берді...