Ол жан менің әлі есімде...
Жаныма жара салған хикаяны айту мен үшін қиын. Мен өмірімде бір адамға ғашық болып көрмеппін.Бірақ бір жанды қатты ұнаттым.Ол жан мен үшін ерекше,мен оны қатты ұнатқаным соншалық мен оның жақвн туыстарымен таныса бастадым. Ол мені достарымен таныстырды,басында бәрі мен үшін ойын болып көрінді.Мен онымен уақытымды жақсы өткіздім.Күндердің күнінде мен одан жалыға бастадым. Оның махаббаты күннен күнге ұлғая бастады,бірақ мен оны біле тұра оның жүрегін жаралай бастадым.Мен оны көзіме ілген жоқпын, жаныма жақындаса қашатын болдым сосын зв андаса көтермейтінмін.Сосын мен оған енді звандама дедім де,телефонды қоя салдым. Күндердің күнінде оның ауруханаға түсіп қалғанын естіп оған өзім звандадым,бірақ ол менімен қатты-қатты сөйлестіде телефонды қоя салды.Менің оны қатты сағынғанымды сол сәтте түсіндім,бірақ оған айтуға батылым бармады.Содан кейін мен онымен сөйлеспедім,бірақ оны күнде ойлайтын болдым.Оны қатты сағынып кеттімде,оған звандадым,сөйтіп біз қайта кездестік. Сосын қайта жүре бастадық,екеуміз жақсы күндерді бірге қарсы алдық.Екеуміз бақытты өмір сүріп журміз деп ойласам қатты қателесіппін ол менімен жай ғана кегін алу үшін жүр екен.Мен оны естігенде қатты қамықтым,оны жек көре бастадым,оны енді есіме алмайын десем,жүрекке әмір жүрмейді ғой.Оны қанша ұмыттам десем де,оны ұмыта алмаймын.Оны қатты ұнатып қалыппын.Егер ол қайтып келсе,менен кешірім сұраса,мен оны қуана-қуана қарсы алатын едім.Бірақ кейде оның менің жүрегіме жара салғаны есіме түссе оны қайта көргім келмей кетеді...