Өкпелеме...
Белден асты тағы бір іңір көші,
Бұл қаланың ауысты бүгін де есі.
Бала күнім көретін бәрін «әппақ»
бүгініме, өтінем, үңілмеші.
Үңілмеші, өтінем, бала күнім.
Тастай қала күйретті сананы мың.
Он сегізде өртіне орап кеткен,
Сезім салған жүректе жараны ұғын...
Бала күнім...
Білемін, өкпелісің.
(Армандаусыз бір күнің өтпеді шын.)
Мұңға толы кеудемде бұлқынады,
Сен жіберген самға деп көкте құсың.
Көкте құсың, ал жерде гүлің жайнап,
Періштенің күлкісі жүзінде ойнап,
Сен салатын «бейкүнә суретшім-ау»
«шығармаңды» бұл өмір ұғынбайды-ақ...
Ұғынбасын!
Өкпелеме, бала арман, арда күнім.
Тектілердің өтемін жалғап үнін.
Бұйырған күн шыққанда биігіме,
Туын қадап кетемін арманыңның!!!
Ажар ЕРБОЛҒАН