Мұңұрған

Мұңұрған

Күз неге жылайды, мен бе екем жылатқан?!

Жапырақ құлайды,

Құлатқан –

мен емес тағы да!

Кешірді ол басынан не дәуір?

О, бірақ осының барлығы жаныма,

Соншалық неге ауыр?

Неліктен кінәлі сезінем өзімді,

көзінің жасына?

Сүюді, сезуді,

үйреткендегің осы ма, Қыркүйек?

Дертіңді көтерту үшін бе?

Жұтқызып жасыңды?

Күзгі бак ішінде қаңғыртып басымды?

Сұранам, сездіргің келеді о, нені?

Жапырақ құлаған –

жылаған жүректің өлеңі екенін өзім де білемін!

Есіме салмашы!

Дерт – өлген!

Жүрегім –

онсыз да, күз, сенің кітабың...

Қараша түнінде өртелген!