Осы бір өлеңді жаным сүйеді
Мұңлы бұлттың тоқтамаса жаңбыры,
Мұндай күні жалғыз қалу – заңдылық!
Тамшылардың арасынан мәңгіріп,
Өткен шақтан қарап отыр мәңгілік.
Өткен шақтан қалқып түсіп естелік,
Қарашалық қар жауар ма кешкілік?…
Бала кезім күліп отыр бақытсыз,
Дау-дамайдың арасынан естіліп…
Неге бүгін еске салдым ауылды,
Қазандағы қайтыс болған бауырды?
Айғыз-айғыз, мұң аралас ғұмырдай,
Жақтырмаймын қар аралас жауынды.
Қара үй – жалған.
Іргесінен із қашқан.
Өлең жолы.
Мағынасыз түз-дастан…
Неге менің қамшылайды бетімді,
Тамшылармен күзгі аспан?
Ақберен Елгезек