Монолог

Мен сені алғаш көргенде

Ойладым: «кім» -деп- «керемет»

Қасыңа жайлап келгенде

Таныстым семен бір бөлек.

Өзгелерден ерекшесің

Тұрасың ғой құлпырып.

Биік қып екі өкшесін

Нұрыңа сыр тұнып.

Алыстан көз тастап,

Аламын құшақтап.

Қасыңа келгенде

Қаламын үн жоқтап.

Лекцияда іздеймін

Үмітті үзбеймін.

Сен есіме оралсаң

Сарғайған күздеймін!