Шеберхана... Мәз өмірмен мұңдасып,
Бояу біткен күбір-күбір сырласып.
Суретші отыр көшіре алмай қағазға,
Ойындағы әлдекімнің сұлбасын.
Ойындағы сурет – анық, сұп-сұлу,
Қарашығы қара түндей тұп-тұнық.
Езуіне күлкі үйірген... Күлкісі
Күллі әлемнің құпиясын ұқтырып.
Ал кекілі кескінімен үйлескен,
Шашын жайып жіберіпті түйместен.
Еріндері ерін емес – қызыл шоқ,
Бар еркіңнен айырады сүйместен.
Күннен сәуле суырады кірпігі,
Кірпігіне кілең маржан іркіліп.
Көтеріліп-басылады демімен,
Кеудедегі қос тарыдай бүртігі.
Бұл суретке аз-ау сірә құр мақтау,
Суретші де өз мұңына мың батты-ау.
Жақынынан жақын болған бұл әйел,
Джакондадан әлдеқайда жұмбақтау.
Қабырғалар қоңыр мұңды күй тыңдап,
Қоңыр сурет – аяулы арман, сүйкімді-ақ!
Түніменен жан бітіріп суретке,
Ал таңертең жыртады оны қиқымдап.
Суретшінің жаны толған шер еді,
Қалам ұшы – қара бояу қорегі.
Аяулы әні көшкен кезде қағазға,
Бояулары жылап қала береді.
Араласып сағыныш пен самалы,
Қаламының құрып біткен амалы.
Бүгін оны ұмытуға бекінген,
Ертең тағы сол суретті салады.
Ертең тағы үркітеді ұйқыны,
Бояулардың басталады сиқыры.
Сағынышы күлсалғышта түтіндеп,
Арманының шашылады қиқымы.
Шеберхана... ауасы – ауыр, түнек дем,
Суретші отыр өз ойынан дір еткен.
Бір суретті көшіре алмай қағазға,
Не онысын өшіре алмай жүректен.