Ғашық нама
«Самархан мен Бұхара -
бердім қара мең үшін...»
Қожа ХАФИЗ
Әр тал шашың інжу-маржан төгілген,
Бал тамады гүл-гүл алау ерніңнен.
Табаныңда топырақ боп жатсамшы,
Жел соқсада ізді сүйген СЕН жүрген...
Көздеріңе түйіссе ғой көздерім,
Жан-тәнімді жандырсашы сөз-демің.
Тозағында тырп етпестен жатар ем,
Айықтырмас арақ * болса бергенің...
Жіпсіз байлап, тылсым қара түн-меңің,
Жұпарыңды шаша берші күнбе-күн.
Қыл көпірден жүз қайтара құлар ем,
СЕН деп ұшса, жаһаннамға күлдерім!..
* * *
Өліп-өшу – мендік шердің шипасы,
Махаббаттың бал шарабын сыйлашы.
СЕН - ӨЛЕҢСІҢ, шуақ қылған өмірді,
Бір сөзіңнің болсам етті ұйқасы.
Жамалыңды жасырасың пердеңмен,
Бір бейбақпын СЕН деп ессіз сенделген.
Бұл азаптан құтқармашы, жалынам,
Мұның бәрі жоқ болмай ма, емделсем!.
* * *
Бұл-бұл жүрек ән салады бір СЕН деп,
Жұпарға бай райхан қызыл гүл СЕН деп.
Көз қиығын мен сорлыдан аударма,
Тәнім солар, жаным тоңар бүрсеңдеп...
Бұл-бұл жүрек гүл көрмесе құсалы,
Гүлді көрсе, самғап, көкке ұшады.
Дүниеде саған теңдес сұлу жоқ,
Мендік дұға - сәрідегі құс әні.
* * *