Сыздайды сызаты көбейген жүрегім,
Естілер сызынан күңгірттеу күрең үн.
Таң күліп атса да күлмейді жадырап,
Күн бойы қиналып, іздейді түн емін.
Ақтарып азаптың азалы жырларын,
Түн бойы шимайлап парақты былғадым.
Ызаға булығып, ызалы күйіммен,
Байқамай қалыппын қаламның сынғанын.
Шу қала, шуылың шаршатты жанымды,
Қайтеймін көшеңді, көшелік шамыңды.
Саған кеп жігерім шыныдай шағылды,
Өкпелеп, өксідім, соға кеп санымды.
Алматы, арманым жетелеп келген ем,
Ойлап ем бермес деп барсам мен кем бедел.
Неліктен, әкелді тағдырым мені айдап,
Әлде сен
сынды мен
пендеден
кенде мең?
Жолдар да, көшелер жатырқап жүр білем,
Олардан жасқанам, жабырқап, сыр бүгем.
Түнімен толғанып,таңдарда көз ілмей,
Даламды, тауымды ойға алам күнімен.
Өзенде жүзіп, ескекті мынау қате еспін,
Ауылда маған көрінбес еді-ау жат ешкім.
Қалаға келіп сағынып жүрмін ауылды,
Қара төбеттің, дауысын құрғыр әтештің.
Қала да мынау қараңғы мұңға батырды,
Түнімді мұңды, таңымды ұйқысыз атырды.
Сағынтып исін айран мен сүттің, қымыздың,
Сағынта түсті сәйгүлік қасқа атымды.
Сағынамын деп айтпап едім-ау бұрын мен,
Ауылдың,шіркін, тіршілігінен түңілгем.
Қараң қаланың қасірет сыйлап тұрғаны-ай
Алқа етіп маған қайғысын сан рет түн ілген.
Барып ем іздеп жиен әпкемнің ауданын,
Жайлаған екен біздің ауылдай тау маңын.
Есіме түсіп еңселі тауым Қазығұрт
Жата қап сонда, төсіне келді аунағым.
Қайран ауылым, жасыл қырыңды,
Сағынған ұлыңмын.
Жасыр мұңымды,
Жат қала.
Жасын жырымды,
Қалаға емес,
Арнаймын саған
Ақ дала.