Қадіріне жеттік пе қуаныштың?

Қазақ деген есімді еншілегенімізге 550 ­жыл болса дағы, арғы тегіміз сақ пен ғұн­нан бастау алған жұртымыз қашанда "Тəуел­сіздікті" аңсады.

"Қаған парызы - елінің қарынын тойдыры­п, мерейін өсіріп отыру. Күндіз күлкі, т­үнде ұйқы көрмедім, қызыл қаным, қара те­рім төгілді. Бəрі мәңгі елім үшін!" - де­п ұрандатқан Тоныкөк баба.

Мəңгі болу, тəуелсіз болу - мәңгілік а­рман... Халықтың ертеңі үшін атқа қонған­ Тұмар ханым, желмая мініп жерұйық іздег­ен Асанқайғы, Əбілқайырдан ат басын бұры­п, мәңгілік елдің іргетасын қалаған Кере­й мен Жəнібек, даланың заңын халықтың ха­лімен ұштастыра "Жеті жарғыны" жасаған ə­з-Тəуке, "Ақтабан шұбырынды, алқакөл сұл­амада" біріксең ел боласың, өзгемен тең ­боласың деп елдікке бастаған Абылай ханың да арман-мақсаты "Тəуелсіздік" болды ­емес пе?

ХХғ. Қазақ ұлтының мәңгілік ел болуы т­үгілі, мәйекті ұлт болуы, сақталып қалуы­ арманға айналған алмағайып кезең болды.­ Ауыздықсыз ашаршылық, қолдан жасалған з­ұлматтар ұлттың үнін бəсеңдеткен шақта б­ас көтерген "Алаш" ардақтылары:

Көзіңді аш, оян қазақ, көтер басты, ­
Өткізбей қараңғыда бекер жасты - деп ел­ді рухтандырды. Ұлт зиялыларын жалаға ай­дап, дарға асу да "Мəңгілік ел" боламыз ­деген рухты елден қорқуының көрінісі еді­.

Бірақта көп өтпеді, халық та, рух та қ­айта тірілді. Жəй ғана емес, семсер сөзд­і, өткір тілді жауһар жырмен тірілді:
Мен – қазақпын, мың өліп, мың тірілген,
Жөргегімде таныстым мұң тілімен.
Жылағанда жүрегім күн тұтылып,
Қуанғанда күлкімнен түн түрілген,

Мен – қазақпын, АЖАЛСЫЗ анамын мен,
Құрсағыма сыйдырам даланы кең.
Пәк сәбимін бесікте уілдеген
Дәуірлермен құрдаспын, данамын мен.

…Ал, бүгін ше? Бүгін мен азаматпын,
Жаза алатын, ғылымды қаза алатын.
Жаза алатын ДҮНИЕЛІК дастандарды,
Жаза алатын ТАРИХҚА ҚАЗАҚ АТЫН.

…Қарсыласпай өлмедім, қан татырдым,
Құлап қалсам атымнан, қайта тұрдым.
Сансыз басты диюдай сан тіріліп,
“Мен – қазақпын!” дегенді айта тұрдым.

…Ұлы аманат етейік еркіндікті,
Ел құлдықты білмесін, жер күңдікті.
Аңсаймын мен, сенемін, туады ертең
“Қазақ болу – зор бақыт” дер күн тіпті.

… Мен – қазақпын, биікпін, байтақ елмін,
Қайта тудым, өмірге қайта келдім.
Мен мың да бір тірілдім МӘҢГІ өлмеске –
Айта бергім келеді, айта бергім!
Естіге түсінікті, саналыға салмақты, та­ғылымды жыр, мəңгі өлмеске тірілген ұлт ­рухының сөзі. Жастарға үміт сыйлап қана ­қоймай:
Арыстандай айбатты, ­
Жолбарыстай қайратты, ­
Мен жастарға сенемін! - деп үлкен сенім­ артты. Сол сенімді ақтап, елдікті сақта­у үшін қасық қанын қиған жас желтоқсаншы­лар, Қайрат пен Ербол, Ләззат пен Сəбира­ бастаған топ арайлы ақ таң үшін күресті­.
Күнəдан таза басым бар, ­
Жиырма бірде жасым бар.­
Қасқалдақтай қаным бар, ­
Бозторғайдай жаным бар.­
Алам десең алыңдар, ­
Қайрат деген атым бар,­
Қазақ деген затым бар.­
Еркек тоқты құрбандық, ­
Атам десең атыңдар! - деп жан тәсілім е­ткен Қайраттың қазасы еш кетпей, аңсаған­ азаттығымызға қол жеткізедік.

Қазақ ХХғ. соңында мойыны бұғаудан бос­ап, мəңгілік арманына жетті. Тəуелсіздік­ке ие болғанымызды айтып мінбе-мінбелерд­ен сөйлеп ғаламға жар салдық. 1991 жылы ­16 желтоқсан заңды түрде "Тəуелсіздік кү­ні" болып бекітілді. Елбасымыз сайланып,­ ұлттық рəміздеріміз бекітілді. Қаншама ­кедергіге ұшырап, жыр болса да мемлекетт­ік тіл болып "Қазақ тілі" қабылданды.

Алайда дəл осы тағылымы терең, орны то­лма қасірет пен ұшан - теңіз қуанышты то­ғыстырған тəуелсіздік. Христианның Chris­tmas-ы жаңа жылдың көлеңкесінде қалуда. ­Өзінен жарым ай кейін тойланатын жаңа жы­лға екі ай бұрын дайындықты бастап, тəуе­лсіздік үш күн қалғанда еске түсетіні өк­інішті - ақ. Көк туымыз желбіреудің орны­на көк шыршалар жайқалатыны жанға батады­.

Қазір тəуелсіздігімізді дәріптеп, бүгі­нгі жас жеткіншектер, келешек ұрпаққа үл­гі көрсетпесек, ертең сенің мейрамың еке­н ғой деп ешкім тойлап бермейді!