Бұл мен ғой - Мақаңыз

         "Бала деген - балшық! Бір айтқанда бала болып жүгіріп кету дегенді білмейді. Міндетті түрде он рет айтуың керек! Біз өзіміз бала кезде үлкендер айтса, жүгіріп кетуші ек. Қазіргінің балалары сен оларды емес, олар сені туғандай бір! Жерге кіргір! Тұқымың өскір! Болсаңшы тез!"... Құдай-ау, осы бір ұрыстың өзі айналайын екенін біліппіз бе сол кезде? Ұрсып, қажет кезде ұрып та алатын, енді бірде емешегі езіле бауырына қысып, барын аузыңа салып, тыққан-пыққан мәмпәзилерін басқаларға көрсетпей беретін, маңдайдан иіскеп, еміренетін сорлы Шешем-ау, Сіздің мұнша сағындырарыңыз - менің маңдайыма жазылған жазам шығар. Сізді танып, біліп, өскен айналдырған 19 жыл аз сияқты маған. Иә, әлбетте, туа сала шеше көрмеген, не балиғат жасқа толмай жетім қалғандардың жанында менікі шүкір-ау. Дегенмен, 19 жаста мен не біліппін. Отырмын енді Сізбен қасарысып, тіл алмай, ұрыс еститін күндердің өзін сағынып...
       Шеше деген, әй, сол Шеше деген алтыннан қымбат жаннан асқан пенде жоқ екен-ау. Алла сақтасын, Әкетайым бар. Бірақ әке орны тіпті басқа, ал Ана орны тіпті де...
      "Тұқымың өскір!" деп, тілек тілеп ұрсып жатқанының өзі, шіркін, болашаққа аттандырып, саған жақсылық тілеп жатқаны екен-ау...
         Бірінші курс студенті болғанымда, тірі еді әлі де. Бірінші семестрді кілең беске жауып, ауылға барғанымда, құдды диплом алғандай абысындарын шақырып, ой, бір тойлатып еді Анашым. Сол бестіктер Анам үшін менің жетістіктерімнің бірінші және соңғысы екенін біліппін бе? "Ой, Мама, соған бола қонақ шақырып" деп ренжігенім, артынан көрімдік жинай бастағанда, қуанғаным әлі есімде. Әгәрәки, тірі болғанда қызыл дипломды болған күнімді дүрілдетіп тұрып, есте қаларлықтай өткізер еді-ау... Хайыр. Тойда тұрған не бар. Тек адам құнын айтсаңшы, шіркіннің....
           Ойлаймын енді отырып алып. Анам болса, жасауымды қалай жасар еді деп. Бірінші курста жүргенімде маған ба, үйге ме білмеймін әйтеуір екі тал жап-жаңа құрақ көрпе тігіп қойыпты қыста барғанымда. Анам мен бірінші курсты бітірмей жатып кетіп қалған соң, Анамның көзі деп ауылда үйде сандыққа салдыртып қойдым сол екі көрпені, ешкімге төсеткізбей. Біреуі сәл ескіріп қалған. "Артымнан алып келерсіздер, жасауыма қосып" деп қоям әкеме. Үйленем бе, жасауым жасала ма, ол жағы белгісіз, әрине. Бірақ үміт қой.
          Бүгінде отызға 4 жыл жетпей тұрған шағымда жалғыздықты тіпті де сезініп жүрмін. Анамның иісін, қылықтарын, сөздерін, дауыстарын сағынып, еңкілдеп бір жылап аламын. Бақсам, есейген шақта анаммен бірге түскен сүгіреттерім де жоқ екен-ау. Бәлкім, сағыныштан сарылып өлмесін деп түспеген де шығар. Не де болса, хайыр. Дегенмен, әлгі бір өкпе мен өкініш өзекке, өңешке тірелген де, қалған.
       Кейде әлдебір кездесу, той-томалақ, өлім-жітімде ауылдың үлкен кісілерін көріп, амандасып жатсаң, Әділетханның, Сембайдың қызысың ба десе, ой, тоба, өлердей қуанамын-ау! Анаңа ұқсайсың десе, тіпті де көзім жасаурап, жүрегім дірілдеп, ыржалақтап күле беремін, күле беремін. "Әке-шешең өлсе, олардың көзін көргенмен көріс" деген мазмұнға ұқсас нәрсе оқыған едім. Анамның әріптестерін, достарын көрсем, көзім жайнап, әңгіме айтқым кеп тұрады, ағымнан жарылып. Себебі, Анама айтуым керек, айтқым келіп жүрген, тірі жан баласына, әпкелеріме шертпеген сырларым бар-ау. Көп-ау. Солар жанымды жегідей жейді-ау...
          Сағындым, өлердей... Сағынамын...
       "Бала деге балшық тіл мен жағына сүйенбей жүгіріп кетуші еді"... "Мама-ау, айтыңызшы тағы... Тағы, тағы... Тоқтаусыз айта беріңізші... Тағы, тағы..."... Бұл мен ғой - Мақаңыз...

/18.09.2014 Мамасын сағынған Мақасы/