Түнде тойдан кеш келіп, сәресіге дейін аздап ұйықтап алайын деп төсегіме жатып, ұйқының орнына ойға шомып кеттім. Жолда келе жатып көптен бері әлеуметтік желі арқылы сөйлесіп тұратын бір қарындастан «Ватс Апп» арқылы тынымсыз хат алмасып, үйге кірген кезде жазуды тоқтатқан болатынмын. Соны есіме алып, соткамнан жалқаулана ашып, диалогты қайта қарай бастадым. Оқи отырып іштей «мырс» етіп, жүзіме күлкі ұялады. Ойыма «БАРБАРИС!» сап ете қалды. Ия, дәл солай, әңгімесінің «дәмі» «барбарис» сияқты. Әнебір кваенде әзілдесіп айтады ғой «Менің қызым барбарис сияқты, көп сорсаң тіліңді ойып жібереді» деп. Сол есіме түсіп кетті. Тәттім деп еркелетіп қоятыным бар өзін. Сөйтіп, тәтті болып жүргенінде бір күні «тіліңді ойып» жіберетін сөздері және бар. Содан, барбарис туралы ойымды ары қарай сабақтай түстім. Есімде, оқуды жаңадан бітіріп, студент кезімізде бастап істеген жұмысты жалғасытырып, қаладан қайтпай жүргенмін. «Агент деген аурудың» жаңа пайда болған кезі. Бір күні кешкісін жұмыста жүрсем, группадан оқуды бітіре сала әскерге кеткен группаласым звондап тұр. Ант қабылдапты. Кешкісін «уволнениеде» жүр екен. Енді сұрайсың ғой, қандай екен ол жақ, «етің» үйренді ма дегендей. «Бір сөзбен айтқанда „Барбаристің“ қадірін түсінесің» деп қысқа жауап қатқан еді. Күзгі шақырылыммен әскерге кетемін деп жүрген көңіл шіркін барбаристің қадірін «гражданкада» түсінсін бе ол кезде. Расында да, әскерге барғанда түсіндік қой… барбаристің қадірін… Асханадан кешкі асты ішіп алып, жататын орынға қайтуға сапқа тұрғанда, «ротада» кімнің қандай кәмпит, кімнің «барбарис» сорып жатқанын иісінен біліп қоясың. Бір «барбаристі» 2-3 адам бөліп жеуші едік. Барбарис сорып жатқандарды «технично» аузына салып, білдірмесе де біліп қоясың, сұрасаң «жоқ» дид, іштей «ах, крыса» деп қоясың. Сөйтсек, ол жақта дәмсіз тағам іше берген организм «тәттіні» қалап тұрады екен.