Алматы,өзің айтшы жөн бе мұным,
(Өлеңнен озып кетсе пенделігім?)
Жанымды жауын жуып жылайын бір,
Қосылып аспаныңа мен де бүгін.
Даңғылыңдай тағдырдан бос өтер кім,
Жалғыздықпен туғалы дос екенмін.
Алматы, ию-қию көшелерің,
Шимайы емес пе екен пешенемнің?!
Жаңбырыңды аяулы құрбым еттім,
Күттік біз тағат таппай жырды көп күн.
Лүпілінен қуат ап, тірі жүрмін,
Алматы, сенде соққан мың жүректің.
Асқарыңнан өзімді таныдым мен,
Жан дертіме бəрібір ауылым ем!!!
Алматы, дəл осылай тұрсаң болды-
Шығарып сап, қарсы алып жауыныңмен...
Əлия ІҢКƏРБЕК