Ия, бауырым не боп кеттi бул заман,
Ердi пiрге балайтын ек ар заман.
Анасындай кадiр тутып кастерлеп,
Кыз намысын жiгiт едi коргаган.

Алде кыздар жогалтты ма оз кунын,
Арын сатып, камын ойлап кулкынын.
Ал, ел коргар, айел сыйлар азамат,
Оз намысын озi таптап жур бугiн. 

Кайран елiм казагым деп Абай оттi,
Оятам деп карангы кокiректi.
Iлiм жолын  ашам деп надан елге,
Ыбырайдай бабамыз терiн токтi.

Козiн ашып карангы елi оянды, 
Окымаган казагы да калмады. 
Бiрак аттен, иман азып, жан тозып,
Адамдардын адамдыгы жогалды. 

Пак сезiмi махаббаттын жырлайтын
Арсыздардын ойынына айналган.
Жылтыр бетке, акша копке кызыгып,
Шанырактар канша казiр кираган.

Канша саби калды жарым конiлмен,
Келмей жатып жеген таяк омiрден.
Арсыз айел, мисыз еркек - ана мен
балалардын коз жасына комiлген.

Солай достым, есiн барда елiн тап,
Туссен жолга кисык, тузер жолын тап.
Салсан уя, оны уйытып отырган,
Урпак сыйлар адал жардын бабын тап.