Атам мен апам да жок «еркем» деген,
Күз мынау көңіліме ерте келген...
Бұл мезгіл, 1 емес ау 100 мезгілдің...
Сап - сары, сары мұңын ерте келген...
Сап - сары жапырақты қолыма алдым...
Күз менің мұң мезгiлiм болып алдың,
Қураған жапырақтың өңiндей боп,
Сары мұн... жүрегiме толып алдың...
Бағынбағын өмірдің заңына кім...
Мен осы күзді катты сағынамын,
Ақ мамыктар, көк шалғын, жаз өткенде...
(Күзім менің.....)
Қайта оралмай қап жүрме, жалынамын!
Күз сені әр мезгілде сағынамын....
Қай кезде де, күзді аңсап тұрамын,
Неге маған ынтық болдың «жүдә» мұң?
Мезгілдердің мезгілінен өткенмен...
Көңіл күзі сенен қашан шығамын?
Тұрам тағы, бірақ қазыр «құладым»,
Күз аспаны, неге сонша «жыладың»?!
Айналада жайнап Әлем тұрса да...
Күз боп енді күңіреніп тұрамын!