Мен әкеге баймын!

   Шын айтам мен әкеге баймын. Қалай деп отырсыздар ма? Басқа басқа Алла мені бұл жолда байлыққа кенелткен. Ең біріншісі әрине өзімнің туған әкем – Серік. Ол менің барым ғой білесіздер ме? Ол менің әкем, анам, досым, сырласым, құрбым, қамқоршым болған жан. Бір өзі бірнеше қызметті атқарған азамат. Оған деген ризашылығым шексіз менің. Өйткені осы күнде жер басып жүргенім әуелі Алланың арқысы болса, екінші сол кісінің арқасы. Өкінішке қарай, ол бұл күнде жарық әлем бетінде жоқ. Мәңгіге оралмасқа кеткен. Бірақ, жүрегімнен ешқашан да ұзаған емес. Мені тастаған емес...

   Содан университетке келгенде менде үш бірдей әке пайда болды. Әрине бірден емес. Олар менің ақылшы ұзтаздарым Мұрат Шаймаран, Амангелді Сейтқан, Сағатбек Медеубек. Алматыға келіп, қайнаған өмірге үйренісе алмай жүргенімде маған жол көрсетіп, менен ақылдарын аямады. Сондықтан ба, әкемнен кем көрмедім оларды. Бірақ, олар жайлы әңгіме келесі жазбаларға қалсын. 

   Бүгін мен төрт әкемнен бөлек менің екі көзім сынды екі әкем жайлы жазба жазуды жөн көрдім. Олар менің туған ағаларым Бақытжан мен Бауыржан. Қос қамқоршыларым менің. Мен де сіздер сынды қазақпын ғой. Үнемі айтқым келгенді айтпай ішіме бүгіп қаламын. Қанша рет ауылға аттанғанымда оларға жақсы көретінімді айтқым келіп оқталып барамын да, ештеңе айта алмай қайтып келемін. Осы жасқаншақ мінезімді сондай жек көремін...Осы үшін жақсы көретін жандарыма жақсы сөздер айта алмай қанша рет арманда кеттім. Мейлі, мен де бір күні жігер жинап, айтармын ақтарып барымды. Тек кеш қалмасам екен деп қобалжимын. Өйткені, кеш қалу етіме сіңіп кеткен сыңайлы.

   Бұрындары бір отырысқа бару үшін сұранатын кезде «Ағаңның болғаны қандай жаман» деуші едім. Сол ойымның қате екендігін өмір маған оңдырмай ұғындырды. Енді міне, Алатаудың бауырында жүрген кезімде «Қалайсың, Гүлжан» деп хабарласып, мен үшін қам жейтін ағаларымның болғаны қандай жақсы дейтін болдым. Тіпті, үлкен ағам үйге барғанда төрге шығарып, мейілінше қамқорлық танытады. Қыздары мен ұлдары мені келіп ойнап ұрып жатса, «тиіспеңдер менің бауырыма» дейді. Кішкентайларды отырғызып қойып, ол менің бауырым, бәріңнен қымбат дегенді естігенде жүрегім елжіреп кетеді. Оқуға ең алғаш аттандырғанда дастархан басына жиналып ақ баталарын беріп шығарып салғанда өскіп жылап едім. 

    Бала күнде теледидар алдында қызық бірдеңе көріп отырғанда ылғи мені жейтін бірдеңе алып келші деп жұмсайтын. «Не мен бара берем бе? Өздерің барсаңдаршы» дейтінмін. Әрине, сен. Сен туғанда біз не үшін қуандық дейтін. Бұл біздің үйдің «брендовый» сөзі еді. Мен де бара салмаймын ғой, бұрхан-тұрхан болып барамын. Қырсықтық қой, бойға біткен. Ал қазір сол күндерімді қатты сағынамын. Өйткені, есейіп қалыппыз бәріміз. Үйге барған сайын олармен бұрынғыша бала күндегідей сөйлсе алмаймын. Ұялшақ болып бара жатырмын. Кейде мойындарына асылып, еркелегім келеді. Қатты жақсы көремін. 

    Үлкен ағам әр туған күнімде балалығымнан бір естелік айтып отырады. Соның ішінде жадымда сақталып қалғаны. Анам мені босанғаннан кейін қатты ауырып облыстық ауханада жақтан көрінеді. Дәрігерлер анамның сүтін емуге қатаң тыңым салған екен. Сонда екі ағам маған дүкеннен сүт алып келеді. Ол кездерде қазіргідей емес, ұзын сонар кезекте тұрып, зорға аласың. Кіші ағам еріншек, жалқау болғандықтан үнемі өз кезегінде маған сүт алып келуге бірдеңені айтып бармай қала береді. Үлкені болса соның орнына да барып келеді екен. Содан ба білмеймін, ол маған үнемі сен маған қанша өссең де баласың дейді. Қарап отырсам, ол тек ұл-қыздарының ғана әкесі емес, менің де әкем...

Әкелерімді қатты сағындым. Мен сондай бақыттымын! Шынында, әкелерім сынды ағаларым бар менде арман жоқ. Тек мұны қашан оларға жайып салады екенмін...