Кеше бір досымды көрдім. Көптен көрмегесін қуанып, жағдайын сұрасып әңгімелесіп отырмыз.
- Қыздарың қалай?
- жақсы шығар...
- жақсы шығары нес? қасыңда емес пе?
- жоқ олар шешесімен кеткен бірге
- сонда олардың қалін ойламай жібере салдың ба? қайткенімен екеуі сені сағынады ғой
- жоқ, мен оларға бауыр баспадым...
Ары қарай сұрай алмадым. Ештеме де дей алмадым...
Сонда кім кінәлі әке ме қыздары ма? Әке-шешесінің "залет" боп үйленгеніне балалар кінәлі ме?
Бір кездері осы жігіт маған сөз салып еді, мен оған еш сезімім жоқтығын айтып дос болып қалып ем. Кеше ажырасқанын маған бір қуанышты жаңалық айтқандай айтты, біртүрлі жүрегім айнып кетті. Мен оны емес күнәсіз, әкесіз қалған қыздарды ойладым... Әттең... Басқа айтар ақылым да, сөзім де жоқ..