Жайдары жаз. Өз кезегімен келді тағы да. Менің жүрегімнің көптен күткен жазы. Жанымдай жақсы көрем сені. Алайда, көп адамдар жазды ұнатпайды. Ыстық, қапырық, қарайып кетесің немесе тағы басқадай сылтаулар айтып жатады. Ал, мен болсам мұның ешқайсысына да қарамастан жазды сүйем. Оның себебін, өзімнен өзге ешкім ұға алмас, сезе алмас. Не болса да, айтайын жазға деген құлшынысымның неге соншалықты ыстық екенін.
Ыстықтығы сол сені осы нақ, осы мезгілде көре аламын. Өзгелер көктемді күтеді, махаббатын табу үшін. Ия, мен де күтем ғой. Бірақ, биыл күтпедім, сенбеймін себебі. Жо, жоқ нақтырағы өзіңді көру, көрмеуім екі талай ғой. Ал, жаз болса мен сені көре аламын. Жаз келсе кешкі салқында серуендеуші едік. Оның бәрі де есте.
Бүгін туған жердің жазына оралдым. Сезбес едім. Есік алдына шығып, біраз тұрдым. Кеш. Салқын. Ұмытылған күндер, сәттер еске түсті. Жаным жабырқаулы.
Неге? Өйткені, бұл жаз тым өзгеше, жат, бөтен. Өзгешелігі сол бұрынғыдай емес, жаттығы сол туған жерге бөтендеймін, бөтендігі бауырына басар сенің жоқтығың. Ия, бұл жазда сен жоқсың. Ал, сенсіз өткен жазы құрысын, құрысын...жазы...құрысын...
Гүлжан Серік