Алматыға келгеніме алты айдын жүзі болды. Уақыт деген қарақшыға тоналып, өмір сыншының сынына сыналып көп теперіш көрдім. Алты ай ішінде көп дүниеге көзім жетті. Көзімнің жеткені былай тұрсын, қайран қарашығым шарасына сыймастай күйге жетті. Бәріне себепкер менің жұмыс іздеуім. Шымкенттік досым Ұланды ертіп жарнама дегеннің жетегіне еріп Алып Алматыны аралауды бастадық. «Ваканция» газетін бақытымызға балап, хабарландырудағы мекен-жайға бардық.
Есік аузынан бізді екі бірдей қызметкер қарсы алды. Бірі орыс, екіншісі қазақ. Бағым ба, сорымба кім білсін мен қазақтың еншісіне бұйырдым. Орысша екі ауыз сөздің басын құрай білмейтін Ұланның түрі өзгеріп сала бергені. Орындыққа енді отыра бергенімде «Шоқа орын ауыстырайық»- дегені. Орыстың қойған сауалдарына діңкесі құрып әрең жауап қатуда. Қайдан боласыз деген сауалға «Я Улан из Чимкента. Я ИЗО. Чертеж» -деп терлеп жауап қатты.
Менің еншіме бұйырған қазақ шынында Алматыда көрген алғашқы қазағым болды. Тілі майда, сөзі жеңіл. Қандайда бір «ч» сөздері жоқ. Маған өзіңіз туралы айтыңыз дегенге қайран басым бүкіл жеткен жетістігімді жіпке тізіп, ежектеп айта бердім. Бір кезде «сіз Тайский медицина» жайлы есіттіңізбе дегені. Түсінбей қалдым. Тайский медицинаның педагогтық жұмысқа не қатысы бар? Қазақ енді мені тоқтатып қойып өзі сайрап қоя бергені. Санама енді жетті. Жалған хабарландыру беріп, адам жинап жатыр екен.
Мені қойшы Ұланға қарап күлкім келгені, ол болса ызадан булығып, атарға оғы болмай отқаны. Жанарымыз жер шұқып, енсеміз езіліп, жүрегіміз езіліп ессіз халде ғимараттан шықтық. Ертең тағыда жұмыс қарастыруға шығамыз... Бәлкім...