Өткен іске өкініп, өлесің бе?!
Басқа салса, бәріне көнесің де.
Басқа бір жан, жат өзек бақытым ба,
Бақытсызбын, осыған сенесің бе?!
Түсін, жаным,
Мен бәрін түсінемін,
Түсінуге жаралған кісің едім.
Соңғы сөзім ұласып күрсініске
Соңғы рет бір қолыңа түсіп едім...
(Түуф! сол кезді несіне еске түсіремін?!)
Көзден ақса мөп-мөлдір бұлақ – қайғым,
Сабырыма бас ұрып тұрақтаймын.
Сені ойлаймын, білмеймін, неге ойлаймын,
Сенен басқа ешкімді ұнатпаймын!
Сенсіз өткен тілдеймін түндерімді,
Сенсіз өткен күндеймін күндерімді.
Сезім суып, ой ұлып, көңіл өксіп,
Өзімді емес, сүйретіп сүлдерімді,
Кеше тағы базарды араладым,
Қара базар ─ ұясы бал араның.
Қарсы алдымнан қырсығып қарсы шықтың,
Қасарысып әдейі қарамадым.
Қа-ра-ма-дым!!!
Содан кейін түтіп жеп қалың күдік,
Бағым жылап тағы да, сорым күліп,
Арымдағы мұңайтып Періштемді,
Қанымдағы Ібіліс қағындырып.
«Сүймеймін» ─ деп,
«Сүй-мей-мін» ─ деп, бір кезде көкіп едім,
Толып кетті құсаға көкірегім.
...Телефоннан бұл хатты өшірсең де,
Жүрегіңнен өшірме, өтінемін...
Бауыржан Қарағызұлы