Негізі жазатын ойлар көп, тек қайсысынан бастарымды білмей отқаным... Мені бір толғандыратын мәселелердің бірі - біздің қазақ отбасыларының көбіндегі отағасының отанасына деген қарым-қатынасы. Қалай айтсам екен, отбасылардағы "грубостьты" жаным сүймейді, сол отбасылардағы қарым қатынасқа қарап тұрмысқа шыққым келмейтін сәттер көп болады. Мысалы, менің бір туыс ағам бар әйелі жақында үшінші қызын дүниеге әкелді, ал әлгі кісі болса "тағы да қыз ба" деп, тіпті, перзентханаға бір рет те болса барған жоқ, жұмысын сылтауратып, құдды бір әйелі әдейі қыз туғандай, аяқ қолы аман перзент дүниеге келгеніне қайта қуанбай ма?! Тағы да түсінбейтінім ер адамдардың жұбайларына бөтен адамдардың көзінше жекіп, боқтық сөз айтып жоғары тондарда сөйлеуі. Мысалы "Әй, қатын шайың қашан дайын болады?" немесе "Не істеп жүрсін менің жейдемді үтіктемей" деген сияқты. Мүмкін әйелі басқа жұмыстармен жүріп ұмытып кеткен болар немесе қолы тимген болар, жайлап айтса да түсінеді ғой. (сондай кездерде жүрегім ауырып қалады, ертең мен де келін болғанда маған күйеуім осылай сөйлесе қандай жаман деееп=() Әйел адам не дегенмен жұмсақ емес пе, өзіне осолай сөйлеп тұрған адамның сөзін қалжыңға айналдырып, әйтеуір, ыңғайсыз ситуациядан сытылып шығды. Тағы бір түсінбейтінім бес минутқа магазинге барып келген әйелін көшедегі қай-қайдағы еркектерге қызғанатын азматтар, сіздің әйеліңіз кімге керек?! Көп ерлер әйелі ауырып қалса, көмектесудің орнына баламен бірге бала боп жатады, әйелінің ауырғанына ренжіп, как будто әйелі әдейі ауырып қалғандай. Үйленгенге дейінгі махаббат қайда қайда деп ойланып қалам сондай сәттерде... Айта берсең көп, әрине, көпке топырақ шаша алмайсың, алайда өкінішке орай еркек кіндіктілердің көбі осындай.