Кей кездері біз ішкі жан дүниеміздің мазасыздығынан оянып, бір нәрсенің дұрыс болмай жатқанын сеземіз. Бұл біздің әлі де болса тірі санамыз, біздің шынайы Өзіміз, ол оны қатпарлап тастаған, қоқыс пен бетонның астынан бізді тықылдатып, ескерткісі келеді. Осындай сәттері біз өзімізге «Мен кіммін?», «Осы өмірге не үшін келіп, неге өмір сүріп жүрмін?», «Менің өмірімнің мәні неде?» деген дұрыс сұрақтарды қоя бастаймыз. Алайда бізді қоршаған орта бізге ары қарай толығымен оянуға мүмкіндік бермейді. Дұрыс сұрақтар қысымынан жарылған түрменің қоршауларын орнына келтіру үшін қоршаған орта біздің шынайы Өзімізді рет-ретімен және аяусыз қоқыс пен бетонға қайта толтырады. Біздің көзқарас қайтадан сөніп, біз өмірде басқа адамдардың мақсаты мен міндеттерін орындайтын күнделікті жұмыс орнымызға қайтып келеміз. Біз санамызға компьютер бағдарламасы енгізілген шеңбер бойынша қозғалып, оянуды ұмытып, ұйқылы күйде қала береміз, ал ішкі жан дүниеміздің мазасыздығын, не ішімдікпен, не есірткімен, не басқа нәрселермен тұншықтырамыз. Біздің ақырғы деміміз таусылғанша осылай жалғаса береді және біз «осы өмірге келгендегі мақсатымыз не?» деген танымал сұраққа жауап бере алмай, өмірден өтіп кетеміз.