Мен ойладым...

Мен ойладым...
жеке
блог

   Кейде блог жазғың келеді. Бірақ, жазар ойың оқыған кітап беттеріндегі жазбалармен үндес келіп қалады. Сонда осылайша ойларды жинақтай саласың. Кезекті шығармалардың бірі Оралхан Бөкейдің «Қасқыр ұлыған түнде» хикаясы.

*Ыңыранып сасып-борсып әрең келер автобусқа жапа-тармағай ұмтылысқан ел бір-бірін итере, бір-бірін жұлқып, бір-бірін балағаттап есікке ілінеді.

*ҚазГУ-ді емес, мал дәрігерлік институтын бітірмегеніңе өкінгендей боласың. Қкін, өкінбе бәрі кеш екені есіңе оралып одан әрі жаурап, енді ішің мұздап, бүрісе түсесің.

*Мен ойладым: «Өмір деген – ғажап дейді, түк те ғажап емес, әншейін осындай автобусқа мініп, белгілі бір аялдамада түсіп қалу, біреудің тойып секіруі, біреудің тоңып секіруі. Әлдекімдер көрер таңды көзімен атқызып, ой қажап ұйықтамайды; әлдекімдер ішігіне тас бүркеніп, уайымсыз тоқұйқыға басады. Сайып келгенде, өмір дегеніміз – өзгенің бақытына қызығып өту ғана...»...

*Мен ойладым: «Өмір деген – ғажап-ау, кеше ғана мынау жалпақ жаһанда Арай есімді қыз барын білмеп едім, енді міне... демінің қалай шыққанына дейін сезіп, әп-әдемі дидарын көріп отырмын».

*Мен ойладым: «Өмір деген – тіпті де ғажап емес, Алтайдың қысы секілді қатыгез, кімдерге суық, кімдерге ыстық. Дегенмен өмірді лағнеттеп, өкінуге де болмайды-ау».

*Осы кезде жүргіншілердің арасынан «Осы күнгі жастар тауық секілді, көзді ашып-жұмғанша танысып табыса қалады» деген күбірін және естідім.

*Таныстық неғұрлым келте болса, сағыныш анағұрлым ұзақ болады-ау.