Сағынышқа сөнбейтін...

 Мендегі , саған деген,  көңіл. . .  қанша қыйнасаң да, қанша жауапсыз қалдырсаң да, қанша сағындырсаң да өшпейді. Өшіре алмайсың. Қанша жерден өзіңді  "оңбаған", "қатыгез" қылып көрсетсең де, ішімдегі жалынды сөндіре алмайсың.  Мен өзім, саған ессіз құлаған, мен өзім, сенің кіршіксіз сезіміңді ойлап тапқан,  мен өзім саған жабысқан, мен өзім , артынша қашқан.                                                                                           "Суймедің бе" деп , сені кінәламаймын. Уақытсыз еткен, бақытсыз еткен, жауапсыз сезімдеріңді кінәламаймын. Мендегі журек, сендегі журекке құламаса, осылайша аспанға сыймастай , қыйналмас едім. Өзімді өзім алдаймын, сенің жүрегіңде сәл де болса жылу пайда болама деп.  Неге өзіңе деген сезімдерді сезінбедің? ! Соңғы кездескенімізде,  неге менің жанарымнан көз алмадың?  Не айтқын келді?  Мені аядың ба?  Бірдеме деші? Мендегі журекке "жұмбақ мұң" қалдырмашы.                                                                                                      Үнсіз қараған , кінәсіз жанардан,  сездім,  жүрегіңде махаббат калмаған.  . .