Мұрагер

Бір шалдың төрт ұлы болыпты. Бір күні шал ұлдарын жинап алып:

– Мен қартайдым. Сендер ержеттіңдер. Қарашаңыраққа біреуіңді қалдырамын. Кімнің ақылы байлығына сай болса, сол мұрагерім болады. Жиған байлықтарыңды көрсетіңдер, – деді. Балалары әкесіне байлықтарын әкеліп, мақтанды.

Үлкен ұлы асыл тас салған жүзігін көрсетіп:

– Міне, менің байлығым. Жарты патшалыққа татиды. Кім бай болса, сол ақылды, – деді.

Екінші ұлы сәнді киімдерін киіп, әдеміленіп келді де:

– Мені көрген жұрт киімімнің алдында бас иеді. Мұндай киімді патша да кимеген. Бәсі бір патшалық, – деді.

Үшінші ұлы күміспен және алтынмен апталған белдігін буынып:

– Мұндай белдікті ешкім, ешқашан буынып көрген емес. Құны екі патшалыққа жүк, – деді.

Әкесі үлкен ұлдарына қарап, басын шайқайды да, кенже ұлына:

– Әй, сен, неге үндемейсің? Мақтанарлық байлығың қане? – деді. Кенжесі:

– Менде асыл тасты жүзік те, сәнді киім де, алтын-күміспен апталған белдік те жоқ. Тек жұмысқа жарамды екі қолым бар. Қайрат-жігерге толы жүрегім бар. Бар байлығым осы, – деді.

Шал кенже ұлына риза болды.

– Жұмыс істей білген адам жұтамайды, – деп, батасын беріп, мұрагер етті.

Кейін жұт болып, байдың бар малы қырылып, балалары қолдарына таяқ ұстап қалыпты. Сол кезде өнер жиған кіші баласы ғана бақуатты өмір сүріп, ел-жұртына көп пайдасын тигізіпті.