АНАМА (2-ШІ ӨЛЕҢ)

Мен сізді сағындым...

Жүрегім езіліп кетеді ойласам сізді мен,

Жаныма мұң үйіп қойғандай күз күрең.

Бұл жақта дәл сіздей сүймейді мені ешкім,

Жанымды түсінер жан іздеп жолдарға үздігем.

Айлығы жететін шайлыққа,

Басында үйі бар, күйі бар,

Бұл жердің жұртынан жүз есе бақытты біздің ел.

Мен сізді сағындым...

Түсіме енесіз жабырқау жанымды жұбатып,

Ия, солай, қап – қара қаланы жүргенім шамалы ұнатып.

Ал мұнда ардың да бағасы көк тиын,

Абыройға апармас адасқан әңгүдік уақыт.

Мүшесі бола алмай миымды мезі еткен қоғамның,

Жапырағы сарғайған сары емен секілді тоналдым.

Қабағын бағумен күн кешіп келемін амалсыз,

Сөздері жаныма бататын жындылау ағамның.

Үмітім жемтігі болғалы мұңымның,

Көп болған, армандау дегенді доғардым.

Аттанған сияқты ем төңкеріп тастардай ілімді,

Дәрменсіз мақсатым амалсыз тіршілік түбіне тығылды.

Нұрағам басқарған құраған дәл мендей жастары қаладан,

Ақтарар жан таппай сенделдім сырым мен мұңымды.

Ескекті қайығын шайқаған өмірдің толқыны,

Есейтіп жіберді есті қып еркелеу ұлыңды.

Безбүйрек ортама безбенді жырларым сала алмай бекініс,

Өзекті өртейді жанымды жегідей үгіткен өкініш.

Құшақтап жанардан көз жасым сорғалап жылайын армансыз,

Апатай...

Дәл бүгін түсіме тағы да бір еніп кетіңіз...

Өтініш...                                                                    

27.09.2011 жыл