"Ай" мен "Күн" сөзінің шығу тегін білесіз бе?

"Ай" мен "Күн" сөзінің шығу тегін білесіз бе?
Фото: wallpaperswa.com

Қазақ халқы шаруашылық жағдайы түнде көп жүруді қажет етті. Түннің қаншасы өткенін, таңның қашан атуын білу үшін, жер тараптарын айыру үшін малшылар жұлдыздар жүйесін бақылаған. Әлем бейнесінің шеңберінде аспан денелері атауларының берер  ұлттық дүниетанымдық ақпараты мол. Мысалы, "Ай" мен "Күн" туралы  этимология қалай қалыптасқан екен? 

Ай мен Күн. Ай сөзі айяз тұлғасынан шыққан. Айяз тұлғасы көне түркі тілінде «таза» деген мағынаны білдірген. Г.Вамбери пікірінше, «ай» сөзі ақ сын есімімен байланысты. Дәлел ретінде «ай юз лук» ұғымына тоқталады. Ай сөзі о баста ақ түсті білдіретін сын есім болған. Осыдан келіп тіліміздегі сын есім туындаған, яғни ай-ах-ақ. Ай мерзімі 4 ширекке бөлінеді: бірінші ширегі – толық ай, одан кейінгісі жарты ай, өліара – соңғы ширегі, одан жаңа ай.

Ұлттық дүниетанымымыздағы Ай мен Күнге байланысты аңыз-әңгімелер, ырым-жоралғылар, табу мен тыйымдар этномәдени ерекшелігімізді танытады. Аңыз бойынша Ай мен Күн егіз туған керемет сұлу екі әйел екен. Әсіресе Ай сұлуырақ болып мақтанып, Күн оны қызғанады. Айдың бетін тырнап, оған дақ түсірген. Кесірлі Ай жазасын осылай тартқан. Ай бетіндегі «қарауытқан дақ осыдан қалған-мыс».

Айдың кеш туғанын және кемігенін тілімізде ай қорғалады тіркесі арқылы береді. Мұның этномәдени когнитивтік мәні Күнге жақындап барғанда Ай «қорғалап» бетін жасырады, ал қашықтағанда Ай толып, Күнді қызықтырып, бетін түгел көрсетіп, ереуілдейді дегенді білдіреді. Бұл ертедегі Ай мен Күннің өзара орналасуына байланысты жаңа Ай, ширек Ай, толған Ай болып Ай түрінің өзгеру құбылысын аллегориялық формада қисындырып түсіндірмек болғаннан туындаса керек. Ұлттық дүниетанымымыздағы түсініктерге сай  Ай мен Күнді салыстыра келе, Айдың жүзіне көз тоқтатып қарауға болады, кісінің жүзі таймайды, ал Күн ащырақ, тура қарай алмайсың. Сондықтан Ай сұлуырақ дейді кейбіреулер. Ал, бірақ Күн мен Айды шын мәнісінде салыстыратын болсақ, әрине, нағыз сұлулық Күнде. Күн жарық пен жылылықтың сарқылмас көзі, ал астрономиялық тұрғыдан Ай өзі жарық шығара алмайтын  қараңғы дене екен.

Қазіргі тілімізде ай және күн атауымен байланысты ай қорғалау, ай тұтыну, ай қарамысы, бетін айдай қылу, ай қарап отырма, айың оңынан тусын, күн тоқырады, күн жайлату, күн қайыру сияқты этнофразеологизмдер де  мол. Тегінде қазақтың ауыз әдебиеті үлгілеріндегі сөз қолданыстарға қарағанда  Айдың қадірі Күннен артық болмаса кем түспейді. Мәселен, «ай десе аузы, күн десе көзі бар» немесе «айым да сен Ғалия, күнім де сен» деген сияқты толып жатқан теңеулерді және Айсұлу, Айбала, Айкерім, Айгүл, Айкүнім, Айжарық деген сияқты Ай түбірлі антропонимдік  атаулардың этностың рухани дүниетанымында көп тарағанын дәлелдей түседі.

Айдың ортасы, яғни 15 күні Ай тура Күнге қарама-қарсы тұрады да, бізге толған ай болып көрінеді. Ақындар поэзия тілінде сұлу қыздың бейнесін  осы 15-тегі толған Аймен салыстырып, соны теңеулер жасайды. Мысалы:

Жалғыз қызы Гүлбаршын

Он бесте туған ай еді (Алпамыс батыр)

немесе       

Толған айдай толықсып

Ақ сазандай бұлықсып,

Бұралып кетіп барады

Неше алуан қылықсып (Қыз Жібек).

Бір қызық нәрсе, Күнді құдірет тұту сенімінен рухани дүниетанымымызда, ел арасында із қалмаған. Мұны Шоқан Уәлиханов  та  өз жазбаларында растай түседі.

Тіліміздегі  «күн көру», «күнелту», «күні қараң», «маған да күн туар», «күнің маған түсер», «күнің өшкір» сияқты тұрақты тіркестер мен сөз қолданыстардың мазмұнынан күннің жердегі тіршіліктің көзі екенін халықтың дүниетанымдық көзқарасынан аңғаруға болады. 

Г. Берік